21-8-2023 Las Vegas - Dusseldorf

22-8-23 Weer thuis

En zo ineens zijn we weer een week verder. Hebben we weer gewerkt en zitten we weer in ons oude ritme. Zo snel kan dat gaan en blijft het laatste deel van het reisverslag liggen. Dus nu snel terug naar 21-8-23.

Met uitzicht op de strip en Hilary in de verte werden we met regelmaat wakker. Om 6.00 uur waren we op en klaar om te vertrekken. De auto’s reden gewoon in de verte en er leek vrij weinig aan de hand. Alles was ingepakt en ik gooide de sleutel in de dropbox in het hotel. Buiten was het rustig, hier en daar een plas water maar meer ook niet. Het was 15 minuten rijden naar Hertz. Wat dat betreft is dit hotel een prima uitgangspunt. Bij Hertz vertelde we ons verhaal en kregen we 200 dollar terug. De door ons gehuurde auto in Bend moesten we zelf bekostigen omdat we geen roadassistent (wegenwacht) hadden afgesloten. Ik was er niet tevreden mee maar we lieten het voorlopig zo. Thuis zou ik Hertz Nederland in schakelen. (Zij zijn nu bezig om te kijken of ze iets voor ons kunnen betekenen.) De shuttle bus bracht ons naar Las Vegas airport waar we moesten wachten om onze bagage af te geven. Bij Starrbucks namen we een ontbijt en rekten de tijd tot 10.00 uur. Het inchecken en afgeven van de bagage verliep soepel. Twee van de drie vluchten zouden door American Airlines (AA) gedaan worden en de laatste vlucht door British Airways (BA). We hadden nog nooit eerder gevlogen met AA en waren benieuwd hoe dat zou verlopen. En toen begin het lange wachten. Om 11.00 uur kreeg ik een bericht van het hotel dat we niet hadden uitgecheckt. Een boete van 200 dollar hing ons boven het hoofd. Gelukkig kon ik telefonisch opheldering geven en was de stress voorbij. Om 14.00 uur zaten we in de lucht en vlogen naar Chicago. Richard en ik zaten apart en een hele mollige dame kwam het gangpad in. Het enige wat ik dacht was dat ik hoopte dat ze niet langs me kwam zitten. Ik kon me niet bedenken waar mijn buurman en ik dan nog zouden moeten zitten. Gelukkig liep ze door maar Richard viel wel in de prijzen. Dan kan vier uur vliegen lang duren.

Omdat we wat vertraging hadden konden we in Chicago direct boarden voor onze volgende vlucht naar Heathrow. We hadden echter honger (niets gekregen te eten gekregen) en hoopten nog iets te kunnen scoren maar die vlieger ging mooi niet op. Gelukkig kregen we op de volgende negen uur durende vlucht genoeg te eten. Om 11.00 uur plaatselijke tijd landen we in Heathrow en moesten nog drie uur wachten tot onze volgende vlucht naar Düsseldorf. Daar stond Juul op ons te wachten en bracht ons weer terug naar het mooie Beers. Daar zat de rest van de kinderen en de hondjes al op ons te wachten. Fenna en Fabrice hadden heerlijk gekookt. Hoe fijn is het om zo terug te komen.

Onze vakantie was heerlijk, echt super. Zonder kinderen is het zo anders. Ik heb ze erg gemist. Het gezellige tijdens het kamperen, het fikkie stoken, hout sprokkelen en gezellig kletsen en het donderjagen van de jongens onderling. De andere kant van de medaille is dat je flexibeler bent. Als iets gesloten is of je hebt er geen zin in gooi je zo het roer om. Jessie zei dat de tijd met kinderen op vakantie gaan niet voorbij is en beslist wel terug kan komen. Van mij mag het, nu al zin in. Wat mooi was om te zien is dat de kinderen elkaar opzochten. We zagen uitnodigingen voor een etentje voorbij komen, samen bbq-en, samen naar de film, klussen bij Juul, samen naar de musical of elkaar treffen in Winterswijk in ons vakantiehuisje. Als ouders kun je daar alleen maar blij van worden.

Deze vakantie was er ook eentje van herinneringen ophalen. Voor ons beiden. Ik heb meer inzicht gekregen van hun avonturen op de pct. Ik heb over de “kleine” dingen gehoord. Ik heb de postkantoortjes gezien waar ze hun re-supply ophaalden. Ik heb gezien waar ze gegeten hebben en waar ze in het park gelegen hebben met hun broodjes van de Nederlandse bakker. Ik heb gezien hoe hoog de bergen waren en hoe diep de dalen. Ik heb gezien hoe diep en wild de rivieren waren die ze moesten oversteken. Ik heb een paar stukjes van de pct gelopen en gezien hoe adembenemend mooi deze trail is maar ook hoe pittig hij is. Daarbij liep ik met een klein rugzakje en mijn mannen met volle bepakking een volle dag van 40 kilometer in plaats van een mini stukje. Mijn respect voor hun wat al enorm was is na deze reis alleen maar groter geworden. Ik doe het ze niet na.

We vonden het fijn dat jullie ons volgden en we genoten van de reacties. Bedankt hiervoor en het virtueel meereizen. Wie weet tot de volgende keer.

20-8-2023 Spring mountain

Hilltop > Rio

20-8-23

Om 5.30 uur stonden we op en reden weg. Het had vannacht geregend maar nu was het rustig. Bishop sliep nog. Richard tankte de auto vol en ik vroeg aan de kassière hoe het weer ervoor stond. Ze vertelde dat het heel erg zou worden, tenminste als we de berichten mochten geloven. Omdat Google Maps een route door de bergen voorstelde vroeg ik om haar mening. Nou, die weg is prima hoor, alleen een beetje saai. Wel opletten voor wateroverlast op de weg. Daarmee bedoelde ze een soort van kleine riviertjes over de weg. Deze route zou ons een uur schelen en we gingen ervoor. Zo af en toe was er inderdaad wat water op de weg. Stelde allemaal niet zoveel voor. Af en toe een buitje regen maar dat was het dan ook.

We reden Las Vegas om 10 uur al binnen en moesten de tijd doden tot 16.00 uur. Dan konden we namelijk pas in ons hotel, Rio dit keer. Onder het genot van een kof koffie bespraken we wat we gingen doen. Toch nog maar een keer naar de Ross, een bagageweger kopen…. Hadden we overwicht? Vijf weken USA eist wel zijn tol ha ha. Nee, we hadden zorgen dat we teveel gekocht hadden en voor de zekerheid kochten we een bagageweger. Het viel gelukkig mee. Toch maar die leuke jurk kopen bij Ross en een berg Lady Speedsticks voor thuis.

Het plan was de auto in de parkeergarage van Rio te zetten en dan over de strip te lopen. Eenmaal bij Rio gingen we kijken of we al op onze kamer konden. Het was 13.00 uur en de dame achter de receptie zei dat we voor 25 dollar naar binnen mochten. Early incheck noemen ze dat hier. Het voordeel hiervan is dat de bagage uit de auto kan en we onze handen vrij hebben. Las Vegas is geen stad om spullen in je auto te laten liggen. We deden het, gingen voor de early incheck en de dame van de receptie gaf ons spontaan een upgrade. Ik vroeg aan haar wat het weer ging doen en ze lachte “It’s gonna rain dear, thats all i know”. Wat een grapjas. Ze moest er zelf erg om lachen. Onze kamer op de 29^ste verdieping is echt super. Zoiets moois hebben we nog nooit gehad. We hebben een mega slaapkamer met een zithoek en een dubbele badkamer. Ons uitzicht is prachtig over de strip. Wat een mazzel hebben we weer. We haalden onze koffers naar boven moesten goed uitzoeken hoe we bij de kamer kwamen. Richard is daar beter in dan ik. Ik verdwaal hier al snel.

Op de kamer deed Richard een dutje en ik pakte onze spullen in voor morgen. Voor het avondeten reden we naar de Thai en daarna wandelden we over de strip. Dat was vanuit ons hotel 30 minuten lopen. Het is heerlijk weer en af en toe valt er een druppel. Normaal is het hier bloedheet en ook s ’avonds niet te doen maar nu gaat het prima. Hilary dreigt in de verte wel met donkere wolken. Voor de zekerheid zijn alle zwembaden gesloten en de attracties zijn dicht. Bij de wegen staan gevarenborden dat we moeten oppassen voor overstromingen. Het is rustig in de stad en in ons hotel. We hebben de indruk dat er afzeggingen zijn. De geluiden op het journaal liegen er niet om. Aardverschuivingen, overstromingen en een aardbeving.

Morgen vliegen we naar huis. Hopelijk gaat Hilary geen roet in het eten gooien. Voorlopig valt het hier allemaal nog reuze mee.

19-8-2023 Bishop

Hilltop, Rec.gov > El Rancho motel Bischop

19-8-23

De storm Hilary houd de gemoederen hier al een aantal dagen bezig. We merkten al in Tahoe dat het weer aan het veranderen was. Iedere middag regende het en begon het te onweren. Je voelt aan alles dat er iets op komst is. We vertrokken vanmorgen uit Tahoe en wilden naar Bishop gaan. Daar zouden we kamperen. Toen ik Maps.Me de weg liet zoeken zag ik dat er een hotspring op onze route was. Fenna en ik hadden die vorig jaar gepinpoint en hij stond nog in mijn systeem. Ik wist niet meer hoe hij eruit zag. Het was een detour van 7 km en we gingen ervoor. Een zandweg bracht ons naar Buckeye Hotspring. Er was een parkeerplaats en een toiletgebouwtje. We trokken onze zwemkleding aan en liepen het pad naar beneden. Daar zagen we twee hotspings. Een was volgens een mevrouw veel te heet maar ging het wel proberen. Het gevaar van een hotspring is dat je nooit weet wat moeder natuur in petto heeft. Het kan zomaar ineens heel erg warm worden. Dus als het nu al te heet is, liever niet doen. Beneden bij de rivier was er ook een maar erg vol. Blijkbaar kon je de temperatuur zelf regelen door een steen weg te halen bij de rivier om het koude water toe te laten stromen. Wilde je het juist warmer hebben dan liet je de steen liggen. Ik ben dol op dit soort uitstapjes. In de derde hotpool zat een stel van onze leeftijd. Er was ruimte genoeg en kropen er gezellig bij. De pool was perfect, niet te heet en niet te koud. Omdat het een natuurlijke bron is heb je ook de luchten van de bron en de algen erbij. Maar ach we douchen straks wel. Heerlijk warm met op de achtergrond Yosemite met besneeuwde toppen, mooier kan het haast niet. De mensen waar we bij zaten waren heel gezellig. We praten over van alles. Het verschil in onze landen, de kinderen, Europa en de pct. De man had ook een stuk ervan gelopen en er was weer gespreksstof voor uren. Op een gegeven moment begon er donkere wolken te ontstaan en wilde ik weer verder. Het kan hier zomaar ineens een modderpoel worden en we moesten dezelfde weg ook nog terug. We namen afscheid van dit vriendelijke stel en gingen de berg weer af. Net toen we op de verharde weg waren begon het te regenen. Het viel op zich nog wel mee maar in de verte zagen we de donkere wolken samenpakken.

Ik krijg regelmatig van de kinderen te horen dat ik moet zeggen wat IK wil. Ik dacht dat moet nu gebeuren. Ik zag het niet zitten om met dit weer te kamperen. De tent was nu droog en ingepakt, we kregen 100% zeker regen. Niet fijn. Richard was het er helemaal mee eens en ik boekte snel een kamer in Bishop. We reden verder en zagen links Mono Lake liggen en rechts Kings Canyon. Richard had veel verhalen over hoe ze gelopen waren en hoe zwaar Yosemite was, zo steil. Verhalen over hikerboxen waar een hiker die stopte eten en spullen in kon doen voor de volgende hiker. Dat Juul zo sociaal was om niet alles eruit te halen maar ook aan andere te denken. Het ene na het andere verhaal komt los. Ik geniet er met volle teugen van.

In Bishop zit een Nederlandse bakker waar we een bezoekje aan wilde brengen. Het hing er weer met de benen uit. We kochten brood voor morgen en broodjes voor nu. Lekker Nederlandse broodje, wat kun je daar van genieten. Richard liet me het park zien waar Juul en hij vorig jaar gezeten hadden en daarna gingen we naar ons motel. Daar aangekomen vertelde een meneer dat we in een nader motel moesten zijn. Het liet me het kaartje op de deur zien. Wat raar dat we nu in een ander motel moeten slapen maar prima hoor. Daar aangekomen was er een vriendelijke receptioniste die ons incheckte. Ze gaf me de sleutel van kamer 9 (of was het 6 ha ha) en we spraken af dat ik de sleutel morgen in de dropbox zou doen. Bij kamer 9 aangekomen kreeg ik de deur niet open. Er zaten 2 sloten op en de andere werkte ook niet. Een mevrouw deed de deur op en vroeg me wat ik kwam doen. Nou, euh slapen misschien. Ik liet haar mijn sleutel zien en zij de hare. Allebei 9. Probeer het eens bij 10 zei ze. Leek me gene goed plan. Ik liep terug naar de receptie en daar excuseerde de receptioniste zich. Ze was vergeten te vertellen dat we terug moesten naar dat andere motel. Kijk dat verklaard een boel. We moesten er erg mee lachen.

In het motel zochten we op wat Hilary van plan was. Morgen zou ze naar Las Vegas komen en 25 cm water dumpen. Waarschuwingen om op te letten voor overstromingen kwamen voorbij. Intussen begon het hier ook donkerder te worden en te waaien. Vannacht en morgen gaat het hier 100% regenen. Iemand vertelde over stroomuitval en geen telefonie of internet meer. Ze verwachten hier wel wat. We besloten om extra eten in te slaan en morgen om 6.00 te vertrekken naar LV. We hopen op tijd in het hotel te zijn en kijken wel wat de dag ons gaat brengen. Als er een film is op Netflix over een storm of orkaan zit ik op de eerste rij. Nu het er hier aan zitten te komen vindt ik het best wel een beetje spannend. Mijn nuchtere man zei net: ach met windkracht 5 staan wij nog gewoon te lijmen. We zullen zien.

Geryanne: mocht het morgen niet lukken om te internetten….alvast een hele fijn 65^ste verjaardag!

18-8-2023 Lake tahoe

Meeks resort

18-8-23

Richard bakte vanmorgen pannenkoeken met blauwe bessen. Dat was een stevige ondergrond voor de hike die we vandaag gaan doen . We reden naar Echo Lake wat ten zuiden van Lake Tahoe ligt. Het plan was om tot het einde van dit meer te lopen en dan weer terug. Deze trail is een onderdeel van de pct. Kan ik vandaag weer zeggen dat ik een stuk van de pct gelopen heb, ha ha. We waren er al vroeg maar toch was het even zoeken naar een parkeerplaats. We liepen naar de kleine haven waar een watertaxi is die je eventueel kan ophalen of brengen naar de andere kant van het meer. Dat was natuurlijk onze eer te na. Daarbij kost zo’n ritje 20 dollar pp. Het pad loopt rechts langs het meer en gaat eerst omhoog. In het begin hadden we ook nog uitzicht op Lake Tahoe. We liepen tot het einde en weer terug. Een route van twaalf kilometer en best goed te doen. Soms wel opletten waar je je voeten neerzet met rechts de bergen en links de afgrond. Het pad blijft hoog boven Echo Lake uitgaan en gaat aan het einde pas weer naar beneden. Er waren veel wandelaars met honden op het pad. Een aantal bleven ook slapen aan het materieel te zien. Dit pad is een onderdeel van meerdere meerdaagse wandeltochten. Echt een aanrader als je op zoek bent naar een niet al te moeilijke wandeling. We spraken er een paar wandelaars die het slechte weer wat er aan zit te komen benoemden. Orkaan Hilary schijnt plannen te hebben de komende dagen. De jongen die ons gisteren hielp met de telefoon had mij op de computer ook al laten zien dat er slecht weer op komst is. Vooral maandag en dinsdag zou het slecht worden. Misschien kan Hilary even wachten met spoken totdat ons vliegtuig veilig weg is. Dat zou aardig zijn.

Ik kreeg een Whatsappje van Jessie dat ze ons mist en blij is ons dinsdag weer te zien. Wij missen jou ook lieverd. We zien je/jullie snel weer als Hilary het toelaat.

We lunchten bij de Panda-Express en namen de restanten mee voor het avondeten. Het had intussen geregend en je kon zien dat er ander weer op komst was. De hele avond bleef het rommelen. Wel erg mooi weer om foto’s te maken. Ieder nadeel heeft zijn voordeel.

17-8-2023 Lake tahoe

Meeks resort

17-8-23

Na een ontbijt van cornflakes en blauwe bessen stapten we in de auto. Onze zwemspullen hadden we meegenomen en ook onze wandelschoenen. De bedoeling was om vandaag naar Grover Hotspring Park te gaan wat 1,5 uur rijden zuidelijk van Lake Tahoe ligt. Gisteren had ik nog even op de website wat foto’s bekeken. Vorig jaar hadden Fenna en ik deze gepinpoint maar omdat de mannen Lake Tahoe al voorbij waren moesten we een andere accommodatie vinden. We weken uit naar Redding.

Het was een prachtige route naar het park en erg rustig. Veel wegwerkzaamheden ook. Toen we voor de zoveelste keer moesten stoppen maakten we een praatje met een jonge knul. Hij had de belangrijke taak om het bord STOP of de andere kant SLOW op het juiste moment om te draaien. Oorspronkelijk kwam hij uit Bremen en toen Richard vertelde dat we dan eigenlijk “buren” waren hadden we voldoende gesprekstof. Toen hij een sein kreeg dat hij het bord om mocht draaien namen we snel afscheid van elkaar. Hij zwaaide ons nog na. Leuke gast.

Bij de hotspring aangekomen was het erg rustig en kregen we al het vermoeden dat deze gesloten was. Richard bedacht een goed alternatief want een stuk verder lag de pct. Dat stuk kon hij zich niet goed meer herinneren en wilde hij graag nog zien. Het ging over de Ebbetts pass en het leek mij een prima alternatief. We kwamen hoger en hoger en de weg werd smaller. Heel veel groene naaldbomen en veel bloemen. Er lag nog best veel sneeuw en de natuur moest opschieten met het letterlijke verhaal over de bloemen en de bijen want volgende maand zou er weer sneeuw vallen. Bloemen in allerlei kleuren stonden in bloei in de meadows. Het geheel zag er parkachtig uit, alsof iemand het had aangelegd. Wat kan moeder natuur toch moe dingen creëren. Lente op 3000 meter hoogte. Hoge scherpe bergen doemden op en er stonden een paar oude hutjes (1881) in redelijke staat maar onbewoond. Ik kreeg de neiging om de tune van Het Kleine Huis Op De Prairie te zingen en verwachte elk moment Laura te zien huppelen in het gras.

We vonden het pad naar de pct en besloten er een stukje van te lopen. Richard op zijn wandelschoenen en ik op mijn slippers omdat we immers naar de hotspring zouden gaan. “Even kijken of we de paal met pct erop kunnen vinden, loop je mee Yvonn”. “Ha gevonden. Kom dan gaan we hem een klein stukje lopen, kijken of er een mooi uitzicht is”. “Ik denk dat bij de volgende bocht het uitzicht te zien is”. En voor je het weet ben je een stukje van de pct aan het wandelen op je slippers terwijl de wandelschoenen in de auto staan. We liepen langs de meadows en de sneeuw. Zagen mos dat zo groen was dat het bijna licht gaf. Een bijzonder gevoel om hier te lopen in deze prachtige omgeving. Op zo’n moment ben ik zou ik graag willen dat ik de benen van mijn moeder ge-orven had. Rechte knieën en rechte enkels. Wat zou het toch fijn zijn als je zelf een keuze zou hebben in de onderdelen van je ouders. Ik wil graag de benen van mijn moeder en de blauwe ogen van mijn vader en….. ik dwaal weer af. Maar als ik zulke benen had dan had je me hier vaak kunnen vinden.

Toen we weer bij de auto waren zei Richard: nu kun jij ook zeggen dat je een stuk van de pct gelopen hebt ?. We reden nog wat verder de pas door totdat de weg aan de andere kant naar beneden liep. Daar keerden we om. Het was intussen 14.00 uur en de magen begonnen te knorren. Bij de Thai aten we een heerlijke lunch. Allebei alleen een voorgerecht maar het was echt voldoende.

Vandaag zou mijn internet stoppen en overgaan in de andere. Het ene moment had ik nog internet en het volgende moment was alles weg. We hadden net boodschappen voor het avondeten gehaald en waren in de buurt van een T-Mobile dus vroegen we om hulp. De jongen daar deed vreselijk zijn best maar het lukte hem niet om de boel aan de gang te krijgen. Hij belde met T-mobile, keek mijn gegevens na. Ja, ik had toch echt netjes betaald. Haalde er wat collega’s bij en velde toen het oordeel: Ik kan het niet fiksen, u zult naar de zaak moeten waar u dit gisteren gekocht hebt. Afstanden zijn hier mega maar we besloten toch om naar de andere zaak van T-mobile in Truckee te gaan. Net voordat we Truckee binnenreden kreeg ik een Whatts-app binnen. Hij deed het dus wel. Voor de zekerheid ging ik toch navraag doen, we waren er immers nu toch. Daar gaven ze aan dat het echt goed moest komen. We zullen zien.

Richard zwom bij “thuiskomst” een rondje in het Lake en ik waagde alleen mijn voeten nat te maken. Mij veel te koud. Ons avondeten (salade) aten we bij de mooiste zonsondergang die we ooit hebben gezien.

Morgen is mij broertje jarig. Willy alvast proficiat.

16-8-2023 lake tahoe

Meeks resort

16-8-23

De laatste twee dagen zouden we kamperen bij Las Vegas. Thuis leek het een goed plan maar nu zag ik er tegenop. Die hitte, pfft…. Er was ook iets geks aan de hand met onze boeking. In maart kreeg ik ineens een mail dat de reservering gecanceld was. Er stond geen reden bij maar het geld zouden we teruggestort krijgen. Een paar uur later kreeg ik een mail dat het een foutje was. Iemand had een stagiair uitleg gegeven hoe het ging met boekingen en de stagiair had een verkeerde knop ingedrukt en daarmee alle boekingen voor het hele jaar gecanceld. Onze boeking zou gewoon blijven staan daar hoefden we niet bang voor te zijn. Het geld werd wel teruggestort. Ik printte de mail uit voor het geval we gedoe kregen bij aankomst. Het gekke was dat de boeking niet in mijn Rec-gov app zichtbaar was. We bedachten vandaag een ander plan. Omdat de boeking niet zichtbaar was en geld teruggestort was moesten we ervanuit gaan dat hij niet doorging. Richard leek het een goed plan om een nachtje te kamperen in Bishop en de laatste dag in Las Vegas door te brengen. Ik belde naar de camping voor een plek maar het was first come. Volgens de dame aan de telefoon was er genoeg ruimte. Daar moeten we maar op vertrouwen. Het hotel in LV boekten we voor 63 dollar. Zo kunnen we rustig alles inpakken en de auto schoonmaken zonder flauw te vallen van de hitte. Het einde van de vakantie zit er al aan te komen.

Blauwe bessen bij de cornflakes gooien is een prima remedie tegen een saaie hap. Tijdens het ontbijt bespraken we wat we vandaag wilden gaan doen. Mijn internet voor mijn telefoon liep af en omdat we denken niet zonder te kunnen wilden we extra dagen bijkopen. Ik had gisteren al gekeken waar dat kon. We wilden ook weten waar je met de tram omhoog de bergen in kon en of het echt zo duur was als de site ons deed geloven. We reden naar het Olympisch dorp waar het uitgestorven was. Richard wees me de trail aan waar Juul en hij vorig jaar gelopen hadden. Nou, stijl omhoog, niet normaal. De tram zag ik net naar beneden komen en het was dus een kwestie van de tram volgen. Je kon er kaartjes kopen en het was inderdaad duur. Het was de bedoeling om dan boven op die berg (Granit Chief Mountain) een hike te doen maar voor zoveel geld …..laat maar zitten.

We reden naar Truncke voor het internet. Bij T-mobile troffen we een gast die erg met ons meedacht. Uiteindelijk besloten we om toch 12 mb’s bij te kopen. Hier moeten we het mee redden. Bij de supermarkt kochten we bonen en kokosmelk om ons avondeten op te pimpen. Gisteren hadden we zoveel over. Daarna reden we terug naar het resort. Het bleek dat we alleen internet hadden bij de receptie en dan ook nog alleen in het receptiegebouw. We haalden de laptop en ik kon eindelijk de verslagen van de afgelopen vier dagen uploaden. Helaas lukte het niet met de foto’s, die komen later wel.

Omdat we hier zo mooi zitten besloten we onze zwemspullen te pakken en aan het strand te gaan liggen. Toen het begon te betrekken zijn we naar het huisje gegaan. Niet veel later begon het te regenen. S ’Avonds zagen we een prachtige regenboog over het meer. Wat hebben we nog meer te wensen?

15-8-2023 Lake tahoe

Meeks resort

15-8-23

Toen ik vanmorgen de sleutel van het huisje ging inleveren bij de receptie kreeg ik de vraag of we het koud gehad hadden. Omdat we zo plotseling verschenen waren hadden ze vergeten om dekens op het bed te leggen. Wij waren erachter gekomen toen we rond 22.30 uur naar bed wilden. Gelukkig hadden we slaapzakken bij ons en was het probleem zo opgelost. Richard had nog pannenkoeken gebakken en na de afwas gedaan te hebben was het de hoogste tijd om te gaan. We blijven het vroeg opstaan er in houden. We hadden een heerlijk verblijf hier in dit schattige huisje gehad. De tijd heeft hier echt stil gestaan. Het enige wat nog ontbrak was Lassie.

We tankten de auto vol en gingen op weg naar Lake Tahoe. Hier zeggen ze Tao. Zonder de h en de oe. Als wij het zeggen zoals het geschreven staat schieten ze hier in de lach. Richard wilde me een pad laten zien dat Juul en hij vorig jaar gelopen hadden. Hier zouden we een keertje kunnen wandelen. Het was uiteraard weer zo’n karrenpad en op een gegeven moment zijn we maar omgedraaid. Wel een erg mooie omgeving met veel bloemen in de meadows (bergweiden) en bomen. Bij een ander weggetje moesten we een permit hebben anders kregen we een boete van $93,-. We zouden we bij het informatiecenter navragen hoe dat zat.

Omdat we nog geen nieuwe koffer hadden en het vandaag dinsdag was reden we eerst naar de Ross. We kwamen onderweg Meeks Resort tegen en vroegen aan de beheerder of er internet was. Hij bevestigde dat. Mooi dan hoeven we dat niet te kopen. Mijn kaart loopt namelijk binnenkort af en Richard zit al dagen zonder internet. Bij de Ross hadden we 4g en belden we met de kids. Daarna gingen we een koffer uitzoeken en uiteraard konden de niet wegkomen zonder wat kleding. Fenna wilde graag ene Levis broek en Richard en zij hebben dezelfde maat. Per ongeluk was ze daar laatst achter gekomen toen een broek van Rich in haar kast beland was. Omdat ze niet zeker was van de maat vroeg ze of Rich de broek even aan wilde trekken. En omdat een vrouwenbroek toch iets anders is dan een mannenbroek kon heel de Ross haar horen schaterlachen toen Richard de broek ging showen. Ze zei: pap moet wel heel veel van mij houden dat hij dit voor me doet. Zeker weten, het is maar dat je het weet.

Het was intussen 15.00 uur en we gingen inkopen doen voor het avondeten. We kochten wat groente, fruit, rijst, flesje wijn en een biertje. Richard wilde een curry maken en we hadden nu een keuken dus wat hield hem tegen? 60 dollar lichter stonden we weer buiten. Her valt niet mee om hier gezond te eten. Groenten en fruit zijn hier niet te betalen. We deelden bij de Taco Bell een box voor 5 dollar met redelijk gezond eten. Hier zaten vijf producten in en we hadden meer dan genoeg. Voor vijf dollar eten en kook je zelf betaal je je scheel. Niet eerlijk.

Het was intussen flink gaan regenen en de natuur was er blij mee. Wij ook want ineens waren de toeristen verdwenen en hadden we de weg voor onszelf. Helaas was het informationcenter gesloten en konden we niet vragen hoe het zat met die permit voor die weg. Dan doen we dat morgen maar. Bij Meeks Resort kregen we zo de sleutel mee zonder iets te laten zien. Er gaat hier veel op basis van vertrouwen. We moesten alles uit de auto halen want er waren beren. We mochten de auto ook niet op slot doen want de beren konden een autodeur zo openen. Maakte je je auto wel op slot dan braken ze in en had je veel schade. Helaas deed het internet het niet en dat was echt balen. Weer geen verhalen uploaden en Richard die niets kon opzoeken. Hij had er flink de ju in. Toen ik naar de receptie ging was die al dicht, 17.15 uur. En dat voor zo’n groot park (huisjes en camping). Ik trof een mevrouw die flink aan het klagen was over het resort, huisjes waren niet goed, park slecht onderhouden, geen internet….. Over ons huisje gaan we niet klagen. Het is een houten huisje met een keukentje en een badkamertje. Simpel, oud maar het voldoet prima. En het mooiste is dat we een uitzicht op Lake Tahoe hebben van heb ik jou daar. We zitten op 20 meter van het lake. Na het eten liepen we over het strand, heerlijk met de voeten in het water. Een mooie zonsondergang erbij, echt genieten.

14-8-2023 Chester

North Shore campground of toch niet?

14-8-23

Vandaag zouden we naar Lake Tahoe rijden waar we een huisje bij Meeks Resort geboekt hadden. We gooiden de sleutel van de slagboom in de dropbox en verlieten de camping. Vannacht vroeg ik me af hoe het toch kon dat ik een overnachting miste. Het liet me niet los. We parkeerde de auto bij het restaurantje waar we gisteren koffie gehaald hadden. Eens in de zoveel tijd zijn we de muesli zat en dan eten we een warm ontbijt. Richard bestelde een bagel en ik een ontbijtburrito. Terwijl we zaten te wachten op ons eten bracht ik de overnachting die ik miste ter sprake. Ineens begon er een lampje te branden. We hadden nog helemaal niet weg gemoeten van de camping maar daar nog één nacht moeten blijven. In de auto pakte ik mijn papieren erbij en zag dat het inderdaad klopte. Achteraf weten we wel hoe deze vergissing gekomen is. Om naar Dan te gaan waren we één dag eerder bij de kust vertrokken. We waren de volgende dag in Redding al vroeg weg en hadden minder kilometers te rijden. Daarom hadden een groot gedeelte van de pinpoints al bezocht. Hier hadden we dus tijd “ingehaald” zonder er rekening mee te houden dat we eigenlijk drie nachten Chester zouden zijn. En zo kon het gebeuren dat de sleutel al in de dropbox lag en de tent al ingepakt en wel in de auto. We hadden alles gezien en gedaan wat we hier wilden zien dus besloten we om door te rijden en te zien wat de dag ons zou brengen. Richard wilde mij Belden laten zien. Hier hadden ze vorig jaar gelopen en dit was een pittige klim en afdaling geweest. De heren dachten dat Belden wellicht een groot dorp was. De waarheid was anders. 1 saloon en 1 restaurant en je hebt het wel gehad in Belden. Er waren vandaag veel wegwerkzaamheden en dat betekende veel wachten. Ook hier had de brand weer flink huisgehouden. We zagen zelfs een compleet dorp door de brand verwoest. Raar om alleen nog de contouren van de kerk te zien staan. Wel weer in opbouw. Belden was door de brand met rust gelaten en we liepen de saloon in voor een ijsje. Helaas vingen we bot. De eigenaar vertelde dat het pas om 16.00 uur open ging. Er waren veel roadworkers die hier sliepen en daar moest hij het van hebben. Sinds de brand was het niks meer hier, en zo mopperde hij weg…….

In Quincy aten we een ijsje in het park en hadden warempel internet. Ik keek of er iets vrij was via Booking.com en AirBnB. De prijzen logen er niet om en keuze was er niet. Er was nog 1 motel en die vroegen 155. Daarbij komt nog de tax, ja de groeten. We besloten om door te rijden en als we een motel zagen te stoppen om te vragen of er een plek was. Een camping was ook prima maar het was best warm en Rich had er geen zin in. Na een kilometer of 20 zagen we het motel van de 155. Ik dacht misschien zijn ze wel goedkoper als het direct is zonder Booking.com. Dat was het dus niet. Voor Richard was het prima maar ik wilde hier niet aan mee doen. Weer een aantal kilometers verder zagen we een resort met huisjes te huur. Niemand thuis. Weer wat verder een motel, gesloten. O, oh…

Uiteindelijk zagen een bord met camp Layman waar cabins te huur werden aangeboden. We reden over de spoorrails met daarachter een brug die het ieder moment kon begeven. Daarna kwamen we in een prachtig wijkje met een stuk of tien mooie houten huizen. We namen aan dat het vakantiewoningen waren, maar o o wat mooi. Na dat wijkje kwam camp Layman met de huisjes. Een typisch jaren 60/70 bouw. Houten huisjes die zijn beste tijd gehad hebben en geen levende ziel te bekennen. Bij de Office zat een oude man die mij vertelde dat hij eigenlijk geen huisjes voor 1 nacht verhuurde. Ik vertelde dat we uit Nederland kwamen en hij zei dat er nog nooit een Europeaan op het park geweest was. Nou, zei ik, dan zijn wij de eerste. Hij keek nog eens in zijn boek en nam ons mee naar een houten cabin. Voor 130 dollar mochten we er slapen. Wel graag cash betalen. Helemaal goed. Het is een geinig huisje met een klein keukentje en een douche en toilet. Je kunt heerlijk buiten zitten echter bracht de regen me weer naar binnen. De eigenaar vertelde me nog dat je horsshoe kon gooien en tafeltennisen. Er waren ook banden waarop we konden zitten om de rivier af ze drijven. Er was ook een vuurplaats. Vertier genoeg ?.

Omdat we een keukentje hebben wilde Richard koken. Wij de boer op voor eten. Alles dicht, het is hier maandag. Dus waren we weer aangewezen op een restaurant in Graeagle. Alle huizen zijn hier in de kleur rood geverfd wat het dorp tot een mooie eenheid maakt. Bij het restaurant bestelden we twee voorgerechten en een salade. We hebben inmiddels wel in de gaten dat de hoofdgerechten hier mega zijn. We eten ons buikje rond.