13-8-2023 Chester

North Shore Campground Chester

Als ontbijt hadden we cornflakes, niet mijn favoriet maar prima voor de wandeling die we gingen maken. We reden Chester uit en haalden koffie voor onderweg. De dame achter de kassa vroeg me vier keer wat ik wilde hebben. Ze had een gehoorprobleem en verstond me niet. Ha, een metgezel. We hadden een leuk gesprek over de problemen die we ervaren als we doof worden. We moesten er maar om lachen. De weg naar de Devil’s kitchen was hobbelig. We reden door een verbrand bos en zagen ook huizen die eraan gegaan waren en campings afgesloten. Toch wel heftig dit allemaal. Richard parkeerde de auto bij de gesloten slagboom en vandaaruit was het lopen geblazen. We hadden dit overigens prima met de auto kunnen doen. Dan baal ik er altijd van dat je 3,5 mijl moet lopen over een gewone weg. We kwamen aan bij een rangerstation waar de ranger net wakker was. Het was nog vroeg en hij vertelde dat hij nog moest bedenken wat hij vandaag zou gaan doen. Wat een heerlijk leven lijkt me dit. Hij vertelde dat we zeker naar de Devil’s kitchen konden lopen maar dat we goed op moesten passen. Er was veel verloren gegaan door de brand en de boardwalk en een brug hadden het begeven. Als we het niet veilig vonden moesten we niet verder gaan, het is immers thermisch gebied (vulkaan, hete bronnen e.d.). Volgens hem was de oorzaak niet de leraar maar een vonken vanuit het elektriciteit netwerk. Hij vertelde ook dat er beren waren. Na de bosbrand waren de beren teruggekomen, superfijn om te horen.

Bij de ingang van de trail (Devil’s Kitchen Trail) waren werklui bezig een cabin te timmeren. Ze hadden geen oog voor ons en ik heerlijk uitrusten op het hout wat klaarlag voor de cabin. Richard ging kijken waar het begin van de trail was en had hem gevonden. Nu konden we starten met de echte wandeling. Bij de start stond een bord dat de toegang verboden was. Gelukkig hadden we toestemming van twee rangers. Die van vandaag en die van gisteren dus het zou wel goed zijn. Het eerste gedeelte ging over een boardwalk en was prima te doen, daarna kwam een grasland en ook hier was het goed te doen. Je kon wel merken dat er weinig mensen kwamen, sommige stukken waren al aan het verwilderen. Gelukkig konden we het pad nog goed volgen. Daarna bracht het pad ons de bossen in. We zagen kleine boompjes opkomen tussen de verbrande bomen. Paden, trappetjes en bordjes waren verbrand. Het begon intussen aardig warm te worden en ik had regelmatig tijd nodig om bij te tanken. Richard had een doek nat gemaakt en legde die om mijn nek, dat was heerlijk. Uiteindelijk kwamen we bij de Kitchen aan. De brug was inderdaad gedeeltelijk kapot en via een plank konden we naar de andere kant. Devil’s Kitchen zag er een beetje uit als gisteren maar dan minder mooi. Er was niemand en we hadden de Kitchen voor ons zelf. Het was zo warm dat ik het liefste in een beekje was gaan liggen maar dat mocht niet van Richard. Het was te gevaarlijk hier. Flauw.

Het was de hoogste tijd om aan de terugweg te beginnen. Richard vond nog een pad van de PCT. Hier hadden ze vorig jaar ook gelopen. Bij de ingang van de trail waren de werklui vertrokken. Er stond nog een koelbox met drinken. We hebben er dankbaar gebruik van gemaakt. 1 flesje koud water, heerlijk. We zagen het als trailmagic. Ik moest naar het toilet en de wc-huisjes waren en gewoon nog. Blijkbaar hadden die de brand overleeft. We aten nog een geluk koekje wat Richard nog vond in zijn tas. Wat kun je daar blij van worden. Bij de auto had ik echt tijd nodig om af te koelen. Ik had het bloedheet en een vuurrood hoofd. Het was intussen 35 graden geworden. Maar goed dat we vroeg vertrokken waren. Maps.me en mijn smartwatch waren het met elkaar eens, we hadden 17 km gelopen.

Tja, en dan mag je jezelf best wel verwennen met een broodje van de Subway. We deelden een broodje en gingen op weg naar Juniper lake. Alweer een verbrand bos en de weg werd slechter en slechter. Na 12 mijl gereden te hebben stonden we bij een slagboom en konden we niet verder. We vonden dat ze ook wel aan het begin van de weg hadden kunnen vertellen maar waren het er ook over eens dat we dan toch wel het pad ingegaan waren.

Met pikzwarte voeten doken we op de camping de douche in. We lazen wat en deden een spelletje op de telefoon. Voor het avondeten hadden we bedacht om naar dezelfde tent als gisteren te gaan. Helaas was die gesloten en gingen we naar het restaurant waar gisteren geen plek voor ons was. We mochten aan de bar zitten om te wachten op een plekje en gingen bij een ander stel zitten. We hadden een hele gezellige avond. Zij was professioneel bodybilster en hij advocaat. Ze hadden een cabin in de bergen gekocht en waren op weg naar huis. We waren net klaar met eten toen het licht uitviel. Een dame kwam vertellen dat er een grote stroomstoring was. Gelukkig had Richard nog cash geld en konden we betalen. Tevreden over deze mooie dag reden we de camping weer op.

12-8-2023 Chester

North Shore campground, Campspot

12-8-23

Vanochtend konden we het rustig aan doen, het was maar een klein stukje rijden naar Lassen Volcanic National Park. We hadden goed internet van het motel en we spraken even met Laurens en Renée. Ons eerste doel was de FAA Radar Red Bluff CA. Deze kwamen we onderweg tegen en was een gevalletje bekijken en weer door voordat er een Amerikaanse soldaat achter ons aan zou komen.

Toen we bijna bij Lassen waren dook er 20 meter voor ons op de weg een Bald Eagle op het wegdek. Hij greep zijn prooi en weg was hij. Richard moest volop in de remmen om de vogel te ontwijken. Wat een geweldig moment was dat, je ziet ze maar zelden en dan nog voor je neus met een prooi. Wauw.

Bij de ingang van het park kochten we een nieuwe parkenpas. Het is veel geld en we gebruiken hem waarschijnlijk maar twee keer maar ze doen er zo’n goed werk voor. We liepen het Kohm Yah-man-nee visitor center binnen en spraken met een ranger. Morgen wilden we de Devils Kitchen trail gaan lopen en we wisten niet zeker of dat kon. Volgens de ranger was het wel te doen. Twee jaar geleden is hier een enorme bosbrand geweest. Aangestoken door een overspannen leraar. Nu zouden we daar natuurlijk grapjes over kunnen maken maar deze man heeft een dode op zijn geweten, heel veel dode dieren en 1300 afgebrande gebouwen. Google maar eens op Dixie fire in 2021. Richard en Juul liepen er vorig jaar drie dagen doorheen. Drie dagen door een afgefikt bos. Bij iedere stap die je zet vliegt het stof (as) omhoog. Ga je ergens zitten kan dat alleen op een zwarte boom of een geblakerde steen. Richards perspectief van dit park was dan ook niet rooskleurig. Gelukkig is niet alles verbrand maar de schade is aanzienlijk. Hele bergkammen zwart zo ver als je kunt kijken. Wij reden één dag in het park en zagen de schade en werden er stil van. Wat bezielt zo iemand om dit paradijs te verwoesten?

Fenna en ik zouden hier vorig jaar ook geweest zijn en ik had een aantal pinpoints in Maps.me gezet. We liepen de Bumpass Hell Trail. Deze trail brengt je op 2000 meter hoogte. We zaten boven de sneeuwgrens en konden sneeuwballen gooien. Eenmaal over de top gaat de trail naar beneden en kom je bij de Bumpass Hell. Het stinkt hier enorm naar rotte eieren en heeft zeker raakvlakken met Yellowstone. Het borrelt en pruttelt overal en het water ziet er uit als kwik. Na het bekijken van dit alles gingen we weer naar de auto. Zeker een mooie trail waar je twee uur mee zoet bent. Bij Old Station aten we een ijsje. Dit is een plek waar de heren vorig jaar uit de bossen kwamen om eten te kopen. Juul wilde toen de Subway lava cave bekijken. Wij hadden het vandaag gemakkelijker met de auto. In de cave was het heerlijk koel. Een zaklamp had je echt wel nodig anders kon je niets zien.

Na de cave zochten we de camping op voor de komende twee dagen. Het meisje achter de balie vroeg ons om eerst een formulier te ondertekenen dat we niet met bijlen gingen gooien. Wat jammer zeg, dat waren we nu net van plan, ha, ha. Maar wacht eens….. er stond niets over messen gooien. We gaan het maar niet op de spits drijven. Ze liet een telefoonnummer zien dat we konden bellen als de buren zich niet gedroegen. Daar houden we van, de buren eraan naaien. Gezellige boel. We kochten tokens om te douchen en kregen een kaartje mee waar onze plek was. We hadden thuis een supermooie plek uitgezocht direct aan het meer. De tentplekken hebben hier weer eens het mooiste uitzicht.

We dronken een biertje en een wijntje bij de tent en gingen naar Chester om te eten. Er was niet zoveel keuze en we kozen voor een eettent met een brouwerij. Ze gingen om 21.00 uur al dicht en we werden op de wachtlijst voor 20.15 uur gezet. We lieten het maar zo en reden verder naar een pub waar ze En goede muziek hadden En lekker eten En leuk personeel. Waarschijnlijk zijn we hier morgen weer te vinden.

11-8-2023 Cottonwood

Traveler's motel in Cottonwood.

11-8-23

Gisteren had ik nog een motel geboekt in Redding. We wilden graag naar Dan van de Hermit’s hut. Vorig jaar had de eigenaar van dit bedrijf (Dan) Richard en Juul erg goed geholpen. Hij heeft ervoor gezorgd dat de pakketten op de juiste dagen naar het juiste adres verstuurd werden. Richard en Juul waren er van afhankelijk omdat ze anders geen eten hadden. Deze man zorgde ervoor dat ze voor een gereduceerde prijs alles op tijd binnen kregen op de juiste plek. Hier moet echt heel wat rekenwerk aan te pas gekomen zijn. Als de pakketten te vroeg aankwamen dan werden ze automatisch terug gestuurd (na 2 weken) en te laat hadden de mannen geen pakket. Daarbij had Richard ook nog materialen nodig en wat Dan niet verkocht in zijn winkel haalde hij uit zijn eigen wandeluitrusting. Alles onder het mom van we helpen een ander graag. Afgelopen winter hebben we als dank een kerstpakket met allelei Nederlandse spullen opgestuurd, inclusief klompen (pantoffels). Omdat we vergeten waren een e-mailadres toe te voegen wisten we niet of het pakket aangekomen was.

We reden al vroeg van de camping weg en namen een route door de bergen. We reden voor de laatste keer door de Redwood bossen. 2000 jaar oud, wat hebben ze al veel gezien en meegemaakt. Met hun lengte hielden deze grote woudreuzen overzicht over het bos, eeuwen lang. Daar kun je alleen maar respect voor opbrengen. De mistflarden verdwenen en we zagen nog een paar Elken bij een parkje. Heerlijk aan het herkauwen en een grote Elk zijn gewei schrapen aan een boom. De omgeving veranderde van groene bossen naar verbrande bossen. We zagen ook dat het woud zich herstelde en dat er weer groen doorheen kwam. We volgde de Trinity River die er erg aantrekkelijk uitzag. Helder water, stroomversnellingen en hier en een waterval. Het leek ons een ideale rivier om te kanoën. Wie weet voor een volgende reis. Onderweg deelden we een ontbijt bij een plaatselijk cafeetje. Dat was meer dan genoeg voor ons. De temperatuur ging gestaag omhoog, de vesten konden weer uit en de airco op volle toeren. In Redding was het behoorlijk warm, 40 graden, oef.

We reden bij Dan de parkeerplaats op en zagen hem binnen op de bank zitten met één voet omhoog. Hij herkende Richard vrijwel direct. Hij had het kerstpakket binnen gekregen maar omdat er geen emailadres bijzat kon hij ons niet bedanken. Hij had het op zijn Facebookaccount gezet in de hoop dat we het lazen. We hadden dit helaas niet gezien. Omdat hij een kerstpakket met een foto van de mannen binnen had gekregen wist hij dat ze het gehaald hadden. Hij was supertrots en blij voor ze. Hij vroeg over de PCT en wij vroegen hem over zijn been. Het ging helaas niet goed met hem. Hij was voor een kleine operatie aan zijn voet naar het ziekenhuis gegaan en had daar een lelijke infectie opgelopen. Intussen heeft hij al zeven operaties gehad en ging het nog steeds niet goed. Het alternatief is om zijn onderbeen te amputeren. Uiteraard hoopt hij dat dit niet hoeft. Zijn voet was mega dik. We bedankten hem nogmaals voor het werk wat hij voor ons gedaan had en spraken af dat we hem zouden mailen. We maakten nog een foto die wel mogen gebruiken voor ons reisblog. Laten we hopen dat deze lieve man zijn been kan behouden zo iemand wens je immers alle geluk en gezondheid van de wereld toe.

Omdat een van onze koffers het begeven had reden we naar Ross om te kijken of ze een nieuwe hadden. Eerst moesten we een rolmaat hebben om de maat op te meten. Hier hebben ze inches en wij hebben centimeters. Het was nog even zoeken naar een rolmaat met beide eenheden. Bij de Ross hadden ze prachtige exemplaren maar ook fixe prijzen. Omdat we binnenkort nog in Tahoe zijn kopen we daar de koffer. Op dinsdag krijgen we 55+ korting en dat scheelt best wel wat. Lang leve de Ross.

Ons motel heeft hele goede recensies. Meestal let ik daar niet zo op omdat het een beetje van het zelfde is. Gerund door Aziaten en een beetje la la. Voor ons prima. Op de foto stonden de eigenaren van dit motel trots naar een krantenartikel dat ze zulke goede resecties hadden gekregen. We troffen een echtpaar dat vol liefde sprak over hun motel. De eigenaar liep met me mee en deed de kamer open, zette de airco aan en liet alles zien. Duidelijk trots op zijn bedrijf, erg schattig. Hij zag dat ik de Redwood die we voor Juul gekocht hebben bij het visitorcenter binnen zette en hij vroeg ons om mee te lopen naar zijn Redwood. Ook zo klein begonnen en nu drie jaar later veel groter (50cm). Hij af advies waar we lekker konden eten. Het zijn de kleine dingen waardoor bedrijven goede recensies krijgt, een warm welkom staat toch bovenaan onze lijst. We vertelden de reden waarom we hier waren en hij gaf aan ook graag de PCT te willen lopen. Tja, en dan ben je zo een half uur verder. We gaven nog een visitekaartje van Dan af en doken de kamer in. Het was pittig warm buiten, de koelte was welkom en de douche ook.

Toen we terug kwamen van het avondeten was het al donker. Rondom het motel hadden ze feestverlichting aangebracht. Als je zou zeggen het is kerst zou ik het zo geloven. Mooi om te zien dat ze echt probeerde om er iets van te maken. Een motel is een motel, maar deze mensen verdienen zeker de 8.2. (Travelers Motel in Cottonwood).

10-8-2023 Redwoods

Alderwoods Kamp Klamath RV park

10-8-23

“Als ik naar de bovenkant van de boom kijk, dan val ik om”. Dit vertelde Fenna toen we de eerste keer in Redwoods- NP waren. En het was waar, als je de top van de boom wilde zien kon je beter op je rug op de grond liggen. Dan had je kans om de top te zien. Destijds imponeerde deze bomen ons en dat deden ze vandaag weer. We liepen de Karl Knapp trail en omdat het zo vroeg was zagen we niemand. Het was een mooie trail waarbij je wel goed moest opletten waar je je voeten neerzette. Gaten in het pad, wortels die omhoog stoken maakten het er niet echt gemakkelijker op. Midden op de route was een Redwood omgevallen en blokkeerde het pad. De wortels waren zeker een meter of vijf breed en staken de lucht in. Mensen hadden geprobeerd aan de onderkant er doorheen te komen en aan de bovenkant. Wij kozen voor de bovenkant en moesten op en afklimmen om weer op het pad te komen. Zonder mijn galante man was me dit niet gelukt. We liepen nog een kilometer door en besloten terug te gaan omdat we auto’s op de weg hoorden. Gisteren moesten we ook een heel stuk terug langs de gewone weg en dat vinden we toch minder. Onze omgevallen boom lag er nog net zo bij en het overwinnen van de hobbel begon opnieuw. Ik heb er een foto van gemaakt maar het komt echt niet over. Om tien uur waren we weer bij de auto. De eerste hike zat er alweer op.

De volgende stop was de Prairie Creek Visitorcenter. Deze hadden we jaren geleden ook bezocht. We werden naar een ander visitorcenter verwezen omdat er een raam stuk was. Ze moesten eerst onderzoeken wat er aan de hand was en de boel opruimen voor dat de bezoekers naar binne mochten. We hadden een permit willen halen om de Davison road te rijden. Bij het 2^e visitorcenter vertelde men ons dat de permits al voor de komende twee dagen vergeven waren. Je moest ook echt om 8.00 uur erbij zijn om er een te bemachtigen. De reden waarom ze dit doen is omdat het er de laatste jaren erg druk is en er moet in geval van nood ook een ambulance doorheen kunnen. We zouden hem wel kunnen lopen maar dat was 21 mijl. Voor Richard is dit geen probleem maar voor mij wel. Dat ging hem dus niet worden.

We reden naar Klamath om koffie te drinken en hadden warempel 4G. Dus belden we snel met Juul en Jessie. Fenna hadden we gisteren nog gesproken. Daarna reden we naar de start van de Lady Bird trail. Het was erg druk en een parkeerplek vinden was niet gemakkelijk. Er stond een bord: HIER NIET PARKEREN. Richard schoof het bord een meter op en voilà we hadden een parkeerplek. Later zagen we nog een kudde elken bij een camping, je zou zo maar wakker worden vanuit je tentje.

We aten een verlate lunch bij Denny’s in Crescent City. Daar haalden we ook een salade en wat fruit voor vanavond. Aan de zuidkant van Crescent City is een prachtig strand waar het heerlijk vertoeven was. We steken neer bij een driftwoodboom en legden ons dekentje in het zand. Het was precies goed, niet te warm en niet te koud. We hielden het drie uur vol. Richard met een boek van mijn neef Frank van Riet over de Dordtse affaire en ik met slapen en schelpen zoeken. We hadden het strand praktisch voor ons alleen.

9-8-2023 Redwoods

Alderwoods Kamp Klamath RV park

9-8-23

De prinses op de erwt sliep vannacht slecht. Er lag een steen onder mijn matras (tentzeil) en ik kreeg de rotzak niet weg. Normaal kijken we voordat we de tent neerzetten of er stenen of dennenappels liggen op de plek waar we de tent neer willen zetten. Nu niet dus, weer even aan denken de volgende keer. Daarnaast viel ik moeilijk in slaap door de generator van de buren. Bizar dat ze daar zelf ook geen last van hadden. Tegen half zeven was ik wakker en tikte een snurkende Richard op zijn neus. Tent inpakken en wegwezen, op naar het volgende avontuur. Er was een mist ontstaan die in slierten over de oceaan landinwaarts ging. Zo met de zon erdoorheen was dat een prachtig gezicht. We stopten op een plek waar we over het strand konden lopen. Heerlijk met de blote voeten over het strand en in de golven van de oceaan die overigens best koud aanvoelde.

Bij het Jedediah Smith Redwoods State Park was het erg rustig. We hadden in de auto nog uitgerekend of we een nieuwe parkenpas moesten kopen. Zouden we die er nog wel uithalen? Er was echter helemaal geen hokje om te betalen en we reden zo het bos in. Wat is dit toch indrukwekkend met al die grote bomen. We zien nu voor de 2^e keer de Redwoods en blijven ons verbazen over de omvang en de hoogte van de bomen. We liepen Stout trial en hadden blijkbaar een pad gemist want ineens stonden we op een normale weg. Een moeder en zoon vroegen ons al eerder of dit de Stout trail wel was en we zeiden van wel. Gelukkig zagen we ze later in de auto rijden toen wij over de gewone weg terugliepen.

Intussen was het 14.00 uur en gingen we op zoek naar de camping. Ik had geboekt en betaald voor drie nachten maar dat was misschien we aan de ruime kant. Als we een dag van deze camping afsnoepen kunnen we misschien nog naar Redding naar de zaak waar Richard en Juul vorig jaar hun bevoorrading lieten versturen. Deze man had hun zo goed geholpen dat we hem als bedankje een kerstpakket hadden opgestuurd. Helaas waren we vergeten om ons adres er in te doen. Ik was nieuwsgierig of het pakket ook binnen gekomen was. Een vriendelijk ouder echtpaar zocht zich suf in hun systeem naar de reservering maar kon die niet vinden. Gelukkig had ik mijn papieren klapper en liet de mail met de reservering zien. Nog steeds konden ze het niet vinden. Maar we hoefden niet ongerust te zijn er was nog een mooie plek over. Ze gaven ons A22 die was groter en mooier en beschutter dan A6 die we eigenlijk geboekt hadden. Sorry voor het gedoe, we hebben een nieuw systeem, dit is fout gegaan”. Voor ons geen probleem, we waren allang blij dat ze een plek hadden”. Toen ze mijn creditcard wilden zien zagen ze mijn meisjesnaam staan. Op de een of andere manier was onze reservering in de bak met de R beland. Bijzonder want ik reserveer altijd op naam van Maassen en dat stond ook in de bevestiging. Gelukkig was het goed gekomen. Richard wilde chocolade kopen, die hadden we nog niet op deze vakantie en dat is noemenswaardig. Toen we af wilden rekenen begon het circus weer opnieuw. Scannen, opzoeken in de computer, nee dit is een andere Snicker, hoe heet zo’n ding? Met of zonder noten? Is dit de goede? Zie jij hem in de computer? Het valt niet mee het digitale tijdperk als je op leeftijd bent.

De tent was zo weer opgezet en we hadden inderdaad een prachtige plek. Na het douchen ging ik de was doen. Toch heerlijk dat je dit zo kunt doen, hup in de droger, boekje erbij en klaar. Daarna reden we naar boven waar een aantal mooie uitzichten waren. Wat is het hier toch prachtig. De keuze voor het avondeten was niet zo moeilijk. We zitten hier in Indianengebied en we konden een burger eten of bij het casino een maaltijd. We kozen voor de laatste en hebben prima gegeten alhoewel we (lees ik) best kritiek hadden. Een half lege saladebar waar je een soort van slangenmens moest zijn om er in te komen, geen messen, geen servetten, gehaktballen uit blik en een nukkig meisje wat ons bediende. Ze had er duidelijk geen zin in. Tja, en ik had geen zin in een tip, jammer dan.

8-8-2023 Oregan dunes

Horsfall campground

8-8-23

We ruimden de cabin op en namen afscheid van deze prachtige omgeving. Wat was dit toch een heerlijke plek om te verblijven. Gisteren avond wisselden we nog gegevens uit met onze host Kimberly. Wie weet zien we elkaar nog eens terug, dat zou leuk zijn.

Vandaag moesten er veel kilometers gemaakt worden, het doel was de Pacific Ocean. We tankten de auto vol en kwamen er achter dat er een weg was afgesloten. Er werd niet aangegeven hoe we moesten rijden dus lieten we Maps.me haar werk doen. Het leek een logische route die ons tot bovenaan de berg bracht. Na een half uur gereden te hebben bleek dat ook hier een wegafsluiting was en konden we weer terug. Maar we hadden wel een coyote gezien, ieder nadeel heeft zijn voordeel.

Om 11 uur aten we ons ontbijtje en zag ik een zak met spullen in de koelbox liggen. Ik vroeg aan Rich wat dat was. Hij vertelde dat hij de koelkast had leeggemaakt en dit ook meegenomen had omdat hij dacht dat het van ons was. Niet dus. Ik stuurde Kimberly later een berichtje om het uit te leggen. We waren al te ver om terug te gaan, gelukkig was het geen probleem. We hadden nog heel veel blauwe bessen over van het plukken een paar dagen geleden. De bessen die Richard geplukt had waren al op maar die van mij nog niet. Die aten we heerlijk op. Er zat een zwerver langs de kant van de weg en ik liep met een bekertje bessen en vroeg hem of hij daar zin in had. Hij nam ze dankbaar aan. Toen we weer wegreden zongen de Rasberries: Go All The Way. Toeval of niet?

Rond een uur of 2 waren we bij de kust en reden de kustweg naar het zuiden af. Regelmatig stopten we om van het uitzicht te genieten. Toen de kinderen klein waren reden we deze weg ook maar dan voor zuid naar noord. Nu dus andersom, het was weer genieten. De Seal Cave was ons volgende doel. Hier ga je met een lift naar beneden en zie je de zeeleeuwen van dichtbij op een rots zitten. We parkeerde de auto en gingen naar binnen. De prijzen logen er niet om $17,00, die is gek, we zien die beesten zeker nog wel voor minder geld. Intussen begon het warm te worden in de auto want de airco gaf er de brui aan. Richard dacht meteen aan Las Vegas straks. Gelukkig deed hij het na een kilometer of 50 weer. Wel iets om in de gaten te houden, we zijn alert op lampjes.

Bij onze camping was het even zoeken naar onze plek. Er zou een host moeten zijn maar die hadden ze hier nog nooit gezien. Met hulp van een aantal gasten vonden we onze plek. Richard lukte het niet om de haringen in de grond te krijgen dus zetten hij maar een balk op de plek waar de haringen eigenlijk ouden moeten zitten in de hoop dat de tent niet weg zou waaien. De muggen hadden het op ons voorzien en we gingen snel weer op pad. Er waren een paar mooie uitkijkpunten en zeehonden en zeeleeuwen die we wilden bekijken. Wat een herrie maken die beesten zeg, niet normaal. We aten een burger bij het plaatselijke bowlingcenter. Daar hadden ze de tv aan en keken we naar bloopers, we moesten zo hard lachen dat we opvielen, who cares. Eigenlijk een rustig dagje ?.

7-8-2023 Portland.

The bunkhouse, Scappoose airbnb locatie komt nog

7-8-23

Toen Richard en Juul vorig jaar de pct liepen bracht het pad hen bij Timberline Lodge. Dit historische gebouw uit 1937 geeft een prachtig uitzicht op mnt Hood. Er zijn kabelbanen die je naar de ski pistes brengen, zomer en winter. De film The Shining is hier opgenomen. Toen mijn mannen één jaar geleden hier arriveerden konden ze het niet nalaten om hier te gaan eten. Als altijd hongerige pct’ers waren ze blij met een buffet. Ze aten een groot gat in het buffet en jatten (jutten ?) een behoorlijke hoeveelheid koeken. Dit verhaal heb ik meerdere keren gehoord en schaamde me lichtelijk voor man en zoon.

Gisterenavond vroeg Richard of ik het leuk zou vinden om daar naar toe te gaan en daar te lunchen. Wat een vraag, natuurlijk gaan we doen. Het was vroeger een super chique hotel maar tegenwoordig kan iedereen een kijkje nemen. Hotelkamers zijn nog steeds fors aan de prijs, tenminste boven ons budget. Maar een lunch moest wel kunnen. Konden we een beetje goedmaken van vorig jaar. Ik reserveerde een tafel voor 12.30 uur.

Richard kleedde zich voor deze gelegenheid netjes aan en dat komt niet zo heel vaak voor. Ik hield het bij een schone onderbroek, overdrijven hoeft nu ook weer niet. Toen we weg wilden gaan kwam onze host naar ons toe om water aan te vullen. Dat gaat in de cabin met grote flessen. Ik liet trots de foto van Bruno zien en natuurlijk een foto van de kids, ons alles. Moest wel even een traantje wegpinken want ik mis ze wel. Gelukkig begreep onze host, als moeder en oma, mij maar al te goed. Ze vertelde dat er in St. Helens een leuke antiquair zit. De 2d’s. Als we op tijd terug waren mochten we die niet overslaan.

Twee uur later stonden we bij Timberline lodge. Richard had niets teveel gezegd. Wat een prachtig monumentaal gebouw. Hier hadden ze een flinke bouwklus aan gehad. Grote granieten blokken waren de basis van de mega haarden en deurposten. Ik wil niet weten hoeveel bos hiervoor gebruikt is, maar alles is van hout. De muren, de dakpannen, de vloeren, echt alles. Met grote aandacht is dit gebouw opgeleukt. Smeetijzer met dierenfiguren en veel houtsnijwerk. Eigenlijk zou je er gewoon moeten gaan zitten en de schoonheid op je af laten komen. We waren iets te vroeg en liepen een eindje mnt Hood op. Daar stond het bordje van de pct. Richard en Juul hebben hier vorig jaar een foto gemaakt en natuurlijk moest Richard van mij poseren. We liepen weer naar beneden en kwamen een enthousiaste vrijwilliger tegen die rondleidingen gaf. Om 14.00 uur mochten we aansluiten. Het was er niet zo druk, wat dagjesmensen, wat wandelaars, hotelgasten en een paar hikers die de pct deden. Rich knoopte een gesprekje aan met een man en een vrouw. Ze deden de pct vanuit het noorden. Moesten nog erg ver, we wensten ze succes. Buiten gehoorafstand zei Richard tegen me dat ze het nooit gingen halen. Veel te ver en veel te laat begonnen.

We werden naar onze tafel in het restaurant gebracht door de ober die vertelde dat er zo een stagiair kwam om het over te nemen. Hier hadden we geen probleem mee. Richard bestelde een biertje en ik kreeg de wijnkaart van de stagiair. Hij vouwde de kaart netjes voor me open en ik kreeg de hik van de prijzen. Maar ja, tegen zo’n jongen zeg je ook niet dat water oké is. Hij ging de fles halen en schonk een bodem in. Draaide het glas in het rond en gaf hem aan mij. Ik deed hetzelfde, rook er aan, draaide nog maar een keer met het glas en nipte. “Prima wijn, doet u deze maar”. Zo, de gejatte koeken van vorig jaar zijn betaald zei ik tegen Rich. We aten heerlijk van het buffet en gingen daarna buiten uitbuiken. Het was inmiddels 13.00 uur. Richard vroeg aan mij wat zullen we doen? Gaan we naar de antiekzaak of gaan we de rondleiding doen, die is pas om 14.00 uur? De keuze was snel gemaakt, we gingen naar de antiekzaak. Wachten zit niet echt in ons bloed geloof ik.

De hele terugweg heb ik liggen snurken, we waren er dus zo. De antiekzaak was een schot in de roos. Voor mij tenminste. Ik ben dol op rommelmarkten en kringloopwinkels en kon hier mijn hartje ophalen. Ik kocht vier lange antieke zilveren lepels. Die moet je wel poetsen hoor, zei Richard. Klopt en mogen ook niet in de vaatwasser. Richard kocht een boek over houten boten bouwen. Om Vijf uur ging de tent dicht en hadden we het ook wel gezien. Het is maar goed dat we met het vliegtuig zijn en dat ik hier niet in de buurt woon anders had de “oogst” er heel anders uitgezien.

Bij de cabin aten we de restjes van het brood en de kaas van gisteren en maakten een wandeling door de tuin van onze host. Wat hebben we het hier toch prima voor elkaar. Tijdens het schrijven van dit verslag kwam de kolibrie gedag zeggen. Morgen gaan we hier weer weg, maar wat hebben we het hier toch fijn gehad.

• Laurens: vanuit Scapoosse van harte proficiat met je verjaardag. We zullen morgen op jou proosten.

6-8-2023 Portland

The bunkhouse, Scappoose airbnb locatie komt nog

The bunkhouse, Scappoose airbnb locatie komt nog

Midden in de nacht moest ik naar het toilet. Mijn knie was aardig warm en deed pijn. Nee, he toch geen ontsteking, niet nu. Ik ging weer slapen om rond half zeven weer wakker te worden. Fenna appte me, ze had het reisverslag gelezen en maakte zich zorgen. “Stuur eens een foto door, zat er vuil in de wond? Wanneer was je laatste Tetanus injectie?” Ik had geen idee. De foto stuurde ik door en mijn dochter sommeerde me om contact op te nemen met een arts. Nou, dat moest dan maar. Als een braaf kind ging mijn brein aan de slag. Wie moet ik bellen? Ik heb hier geen bereik. Waar mag ik naar toe? Als verzekerde van ASR kreeg ik geen contact via WhatsApp. Wel stond er te lezen op hun site dat ik SOS international moest bellen als het om zorg ging die niet tot terugkomst kon wachten. Nou, zo erg was het nu ook weer niet, aan de andere kant…..toch maar doen. We reden weg van de cabin en ik belde via Whatsapp met Fenna. Jessie was er toevallig ook. Samen regelden de meiden dat ik naar de spoeddienst mocht. We reden eerst naar St. Helens maar daar werden we doorverwezen naar Portland. Bij binnenkomst moesten we eerst onze tassen, vesten, riemen, en horloges door een scanner laten gaan. Daarna waren wij aan de beurt. Net zo’n controle als bij de luchthaven. We werden goed bevonden en gingen naar de dame aan de balie. Ze vroeg naar mijn paspoort “heeft u echt zoveel voornamen? Wat erg voor u”. U moest eens weten mevrouw en dan heb ik ook nog een roepnaam. Een broeder nam ons direct mee. Mijn bloeddruk, zuurstof in het bloed en temperatuur werden opgemeten. Alles was oké. Door naar de onderzoeksruimte waar hij vertelde dat de arts zo zou komen. Hij was nog niet weg of de arts kwam binnen. Hij had een bandana om zijn hoofd en wilde van alles weten over onze reis. Wauw, de pct. Keek zijdelings naar mijn schaafwond, voelde eraan…. Ziet er prima uit. Leuke gast. “O, dus je komt alleen maar voor een prikje? Geen punt, regel ik. Misschien ook nog een antibioticakuur erbij? Just in case? Deal”. Nog geen vijf minuten later had ik een prikje en een recept voor een kuurtje. Konden we in het ziekenhuis ophalen. Ongelooflijk, hoe snel we weer buiten stonden. Het kuurtje bewaar ik voor just in case. Wat niet nodig is, is niet nodig. We belden met het thuisfront om te vertellen dat er kans op overleving was.

Het plan was om een boomtoppenwandeling doen (is precies dat zoals je het noemt) maar dat leek ons nu met die knie geen goed plan. Acht km verderop had ik de RoseGarden gepinpoint. Deze zouden Fen en ik bezoeken ware het niet dat… Misschien een beter plan nu. Het was er erg druk, een parkeerplaats was moeilijk te vinden. Omdat het weer wat minder was dacht half Portland “weet je wat, we gaan naar de Japanse tuin en de RoseGarden”. Ik zei tegen Richard dat ik niet perse meer hoefde, hij ook niet. We hebben thuis ook rozen zei hij droog.

Van ons vrienden in de hotpool hadden we de tip gekregen om naar Sauvie Island te gaan. We reden naar het noorden en staken de brug over. Tja, hoe zal ik het eiland een beschrijven? Er zijn heel veel fruittelers. Je kunt overal zelf je fruit plukken en afrekenen bij de kassa. Er zijn heel veel bloementelers. Ook hier kun je bloemen kopen in allerlei soorten. Waar bloemen en fruit zijn, zijn ook bijen. Dus was er ook honing te koop. We zagen bijenkasten staan, veel weilanden en aan het einde van het eiland was er een mogelijkheid om te recreëren. Zeer beperkt, maar toch. Het eiland is omsloten door de Columbia River die ooit besloten had om dit stuk land tot een eiland te maken. In het midden van het eiland is een meertje, maar dat hebben wij niet gezien. Verder was het hele eiland vergeven van de wilde bramen. Kilometers lang en meters hoog. Ze hingen met trossen aan de struiken. We hadden bij een farm al frambozen geplukt. Eén bakje voor onze host en een eentje voor onszelf. Maar mijn lief kon het niet laten om ook bramen te plukken. Hij gooide wat water in een oude wegwerpbeker, spoelde de koffie weg en ging aan de slag. Voor mij een mooi moment om de foto’s te uploaden. Als we hier hadden gewoond weet ik zeker dat we iedere dag bramen gingen plukken om jam te maken. Het deed me denken aan vroeger. Mijn moeder en ik bramen plukken en jam maken. Zij wist struiken te staan. Mooie herinneringen. Hmm, als we weer thuis zijn zal ik een gaan kijken of de struiken er nog staan.

Vanochtend had Richard brood en kaas gekocht. Van onze host mochten we de BBQ gebruiken. 1 en 1 is 2… we zouden hamburgers gaan bakken. Zo kon het brood mooi op. We hadden nog 2 tomaten, wat gejatte zakjes tomatenketchup, plakje kaas er op en klaar. Het toetje bestond uit bramen en frambozen. We nestelden ons aan de achterkant van onze cabin, aten heerlijk en bedachten wat we morgen zouden gaan doen. Richard vroeg me of we morgen eindelijk eens een normale dag konden hebben. Ik neem aan aan dat hij rustig bedoeld.