28-7-2023 Twin Falls
Arghee Drive, Twin Falls, Idaho
28-7-23
Toen mijn echtgenoot vanochtend wakker werd trof hij niet het hoofd van zijn vrouw naast zich aan maar iets anders namelijk 1 paar voeten ?. Vannacht kon ik de slaap niet vatten, er klopte iets niet. Ik kwam erachter dat het hoofdeinde van het bed lager stond dan het voeteneinde, dat probleem was zo opgelost. Rich die me een kus wilde geven keek wel raar op.
Om 8.00 uur vertrokken we naar Centennial park waar we de kano op gingen halen. In het park aten we eerst op ons gemakkie een bord muesli, zo we konden er tegenaan. Je kon de kano voor 2, 4 of 6 uur huren. Wij kozen voor 4 en konden zo de Shoshone watervallen ook bekijken, tenminste dat begrepen we uit de instructies. Na de instructies gingen we op pad om er achter te komen dat ik mijn waterschoenen bij de AirBnB had laten staan. Lekker handig. Drie jaar geleden hadden we vier dagen gekanood op de Green River, dit klusje zouden we ook wel klaren met of zonder waterschoenen. In een rap tempo peddelden we onder de Perrine bridge door. Mijn hemel, wat een hoogte zeg. We zagen roofvogels hoog boven ons. Richard dacht dat het aasgieren waren omdat er zoveel waren. Hopelijk zien ze ons niet als ontbijt. In de rotsen zagen we zwaluwnesten die leeg waren. De kinderen hadden het nest al verlaten. Richard zag nog een ree, maar ik miste haar. We gingen de bocht door en ja hoor, daar waren de watervallen al, we hoorden ze op afstand. Maar dit waren niet de Shohone falls maar de Pillar falls. Dat was wel even balen. We stapten uit de kano en gingen de Pillar falls bekijken. Deze zijn alleen te zien vanuit de Snake River en zijn prachtig. Het zijn scherpe rotsen die door de erosie van het water prachtige vormen aangenomen hadden. Niet zo slim om dit op de slippers te doen, ik balanceerde even en toen flats daar lag ik. De schade viel gelukkig mee. Bij onze kano zagen we een van de jongens van het verhuurbedrijf. Ze zetten hier mensen af die dat over de Pillar falls lopen en daar liggen dan kano’s klaar om naar de Shohone falls te peddelen. Hij vroeg of ook wij door mochten, er werd even gebeld en het mocht we hadden nog tijd genoeg. Wij moesten alleen wel de kano naar de andere kant van de waterval zien te krijgen. Gelukkig deed mijn held Richard dat, 500 meter door de rotsen, de struiken en soms wat water. Dat was een hele klus, ik had al genoeg aan mezelf (no shame). Na die klus gingen we naar de Sohone falls en dat was zeker de moeite. Wat een geweld zeg. We zeiden meerdere malen tegen elkaar dat de kinderen dit ook leuk gevonden zouden hebben, zeker Fabrice. Hij had in eerste instantie drie jaar geleden niet zoveel zin om te kanoën maar had er uiteindelijk wel het meeste lol in.
De terugtocht ging ook weer rap. Toen we weer bij de brug aankwamen zag ik iemand over de reling klimmen. Parachute er bij en springen maar, wat een sensatie en wat een lef. In 3 uur en 45 minuten waren we weer terug. Niet slecht voor een tocht waar zes uur voor staat, we hadden de vaart er dan ook goed in.
We vonden de Thai een prima idee voor de lunch. Heerlijk gegeten en daarna uitbuiken bij onze AirBnB. Hier een wasje gedraaid en heerlijk in het 4e boek van de 7 zusters gelezen.
Richard zijn slippers hadden de kanotocht niet overleefd en we brachten maar weer eens een bezoekje aan de Ross. Zonder slippers kwamen we naar buiten maar wel met andere spullen. We aten ergens nog een frietje en een salade en zitten nu weer heerlijk buiten bij onze host. Zij is er vanavond niet en wij hebben toegang tot het hele huis. Wat een vertrouwen heeft ze in haar huurders, dat is erg mooi. Maar of ik het zelf zo zou doen?
Morgen gaan we naar Silver City. Dit is een spookstadje waar een kleine camping is. We hopen hier een plekje voor onze tent te kunnen krijgen. Ik ga ervanuit dat er geen wifi of 4G is, de reisverhalen zullen even op zich moeten wachten.
27-7-2023 Twin Falls
Arghee Drive, Twin Falls, Idaho
“In Nederland regen”, dachten de weergoden dan hier ook. We sliepen tot 8.00 uur en werden wakker door het getik van de regen op het dak van de caravan. Mijn hemel, hadden we zolang geslapen. Terwijl we ons aan ging kleden en aanstalten maakten om te ontbijten belde Juul ons op. Hij had hele verhalen over het werk en zijn huis. De stroom was eraf en hij kreeg van Richard tips om het op te lossen. Ook liet Richard hem allerlei dingen zien die ze op de PCT tegen gekomen waren zoals melkpoeder die wij dagelijks gebruiken voor ons ontbijt. Terwijl de heren aan het kletsen waren ruimde ik de boel op en zette onze spullen in de auto. Terwijl ik dat deed kwam er een hond op me af. Toen ik hem wilde aaien kwam er een man de hoek om die de hond terugriep. Ik had geen kans om te man te begroeten want hij verdween in het huis. Toch wel raar, het zou best wel leuk zijn om een praatje te maken maar daar hadden deze mensen duidelijk geen behoefte aan. Later zag ik op AirBnB dat we een hele goede recensie hadden gekregen, dat dan weer wel. We lazen de opmerkingen van ons blog door en ik zag een tip van Michel, alias Harry de jongste broer van Richard. Volgens hem kon het best wel eens zo zijn dat de kap van de auto eraf kon, dat zou leuk zijn. Jammer maar helaas voor ons als we de kap eraf moesten halen zouden we acties moeten ondernemen waar Hertz niet zo blij van zou worden, ha, ha.
Intussen was het weer droog en rond 10.00 uur verlieten we de caravan. We hadden een rit van 2,5 uur voor de boeg naar Twin Falls, dus gas erop. Bij een benzinestation tankten we en haalde we koffie. Ik nam een milkshake die zo bevroren was als wat. Ik moest geduld hebben totdat hij ontdooit zou zijn. We belden met Jessie en Lars en zagen Bruno (ons hondenkleinkind) rennen, spelen en de boel op stelten zetten. Zo schattig en wat doen hun baasjes het toch goed. Terwijl we aan het beeldbellen waren nam ik een slokje van de milkshake die grotendeels nog bevroren was. De hele bubs viel op mijn neus en Jessie die dit net niet gezien had zei: “mam, wat heb jij nu op je neus?”. Heel grappig.
Om de tijd te doden las ik Richard het journaal voor en over ieder item konden we kilometers debatteren, je moet toch wat he op zo’n rit. Toen we bijna in Twin Falls zagen we een overlook om de Rattlesnake river te bekijken. Wow, wat mooi zeg, en wat een diepte. De volgende stop was het Shoshone falls park. We keken naar de helikopter die aan de overkant boomstammen aan het brengen was naar werklui bij de waterkrachtcentrale. Maar natuurlijk bekeken we ook de waterval zelf die door de zon in het neerstortende water mooie regenbogen toverden. Ik hoop dat het goed te zien is op de foto. In het park aten we onze salade en wat kersen. Twee eekhoorntjes kwamen steeds dichterbij en gingen er met een kers vandoor. Die hadden ze onder een boom in het gras gevonden.
Daarna gingen we door naar Perrine Bridge, een megahoge brug. Onderweg daar naar toe schoot een kwartel de weg over en babykwartel erachteraan. Het kuiken kwam onder de auto terecht, ik gillen en Rich op de rem maar het was al te laat. Richard keerde de auto maar we konden het kuiken nergens vinden, we gaan er maar vanuit dat het goed gegaan is.
Bij de brug boekten we een kano voor morgen. We willen vier uur gaan varen naar de brug en naar de waterval. Om 8.40 uur worden we verwacht. Onze AirBnB zat midden in Twinn Falls en onze host is een vriendelijke welbespraakte dame met een lief hondje met grote oren. Hondje en ik werden al snel goede vriendjes. We hebben een mooie kamer en een privé badkamer. We mogen gebruik maken van de tuin en van de kamer en de keuken waar ook andere gasten en onze host met haar kleindochter zelf verblijft. De airco staat op standje vries en kan niet uit. Maar mijn handige mannetje had het zo bedacht: we gooien er gewoon een kussen op en dat werkt perfect. Na een heerlijke douche gingen we eten bij Applebees. Dat restaurant heeft zeker mijn voorkeur. Is wel wat duurder maar dan heb je ook wat. Richard nam een steak en ik kip met garnalen, het was weer toppie.
We haalden bij Winco (een supermarkt die we eergisteren ontdekt hadden) een paar flessen wijn, kersen en muesli. Fijne winkel is dit, lijkt op een groothandel met megaverpakkingen en zelf scheppen (bloem, snoepjes, koffie etc.. Betere prijzen ook, een felsje Gallo wijn voor 3 dollar niet slecht. Van onze host kregen we glazen en nu zitten er heerlijk op de patio te genieten van het goede leven en nog na te lachen van onze blunder dat we afzonderlijk van elkaar bijna bij onze host op schoot lagen. Dit huis heeft heel veel op en afstapjes en als je eventjes niet oplet……..
26-7-2023 Saltlake city
938 N Main St, Farmington, UT 84025
26-7-23
Na een heerlijke nachtrust in ons caravan ontbeten we op de veranda. Het doel was vandaag om naar Hearth and Home te gaan in Ogden. Zij zijn leverancier van de kachel die we thuis hebben. Het is moeilijk om aan onderdelen te komen en we hopen dat ze iets voor ons kunnen betekenen. Rory luisterde naar ons verhaal en beloofde te gaan zoeken. Omdat het al een oude kachel is zou het een hele klus worden. Als we thuis zijn moeten we het serienummer van de kachel doorgeven. Wat fijn dat er nu hoop is.
We wilden vandaag een grote rit maken naar Big Cotton Wood Canyon. Dat is een natuurgebied wat hier achter ligt, zuidwestelijk gelegen. Wat vonden het op de Rocky Mointains lijken. Hoge bergen, watervallen, beekjes, groene weiden met veel bloemen, sneeuw op de toppen, veel bomen en slingerweggetjes. Supermooi. Toen we eruit waren kwamen we in een dorpje (Midway). Een dorpje met een kerstwinkel, een antiekwinkel en een chocoladewinkel. Bij de laatste aten we een appel, gedoopt in chocolade en koffie met choco. Ach zo af en toe mag je jezelf verwennen, niet? We gingen er eens goed voor zitten, zo aan de rand van de weg op heerlijk luie stoelen die voor de winkel stonden. We genoten er met volle teugen van. Daarna gingen we naar de kerstwinkel en kochten er reuzekerstballen voor in de tuin. Bij de antiekwinkel kochten we souvenirs voor het thuisfront. Zo, we konden weer verder.
De volgende stop was Cascade Springs. Hier wandelden we naar boven naar de bron en vonden het een mooi schouwspel hoe de bron zijn weg vond naar beneden. Dwars door de velden met bloemen, heel mooi. Het was verboden om te picknicken omdat men bang was om de diversiteit aan planten te verstoren. Na de wandeling moest ik naar het toilet, er hing een bordje dat het toilet permanent gesloten was. Door vandalisme (meerdere keren) waren ze het opknappen/herstellen zat en moesten we het maar uitzoeken. Zo jammer weer dit. Zetten ze er een mooi toiletgebouw neer en dan vernielen ze het. Triest. Gelukkig was er nog een oude (gat in de grond) waar ik gebruik van kon maken. Deze dingen stinken echter behoorlijk en geen vandaal die zich hier in waagt. Neus dicht en plassen maar.
Het plan was om een waterval te bezoeken die we uiteindelijk vanuit een afstand bekeken. Halverwege waren jongelui aan het klimmen. We vroegen ons af of onze kids dit ook gedaan zouden hebben. Waarschijnlijk de jongens wel.
De rest van de dag was een kopieer en plak verhaal van gisteren. Panda Express, Ross en naar de caravan. Boekje lezen, uitzoeken wat we morgen gaan doen, restjes opeten en het reisverslag schrijven.
25-7-2023 Saltlake city
938 N Main St, Farmington, UT 84025
25-7-23
Vroeg uit de veren, cabin opruimen, hondje aaien wat ineens aan kwam kwispelen (zonder staart trouwens) en hup hup naar Salt Lake City om de auto te laten checken. Das een ritje van 3,5 uur. Onderweg nog een keer getankt en een kop koffie gedronken die zo zoet was dat het glazuur van mijn tanden afviel.
Bij Hertz kregen we het advies om de auto te ruilen. Helaas voor ons (lees voor mij want Richard vond het wel prima zo) kregen we een kleinere auto. In Las Vegas hadden we bij de Gold Isle een mooie bak uitgekozen en hier wat het vechten om een auto. Er was bijna niets beschikbaar. Het was graag of niet, ook bij de Gols Isle stond niets leuks. Ook door mijn verhaal (zeuren) ja, maar wij kunnen er niets aan doen dat de auto stuk is, missen vakantiedagen, upgrade misschien…kreeg ik niet wat ik graag wilde hebben: een grote bak. We reden een Jeep Compass naar buiten die het prima doet maar veel kleiner is. Gevalletje jammer maar helaas.
We besloten om eerst naar de Ross te gaan. Hier verkopen ze merkkleding voor een schappelijke prijs. We hadden geluk dat het 55+ dinsdag was, dan krijgen senioren korting. We kochten voor 148 euro 3 jurken, 1 broek voor Rich, onderbroeken, 3 shirts, een vest en een trui, geen slechte vangst. Bij de Panda-express lieten we het ons goed smaken en namen de restjes mee voor vanavond.
Onze AirBnB had Fenna gevonden en is een lotje uit de loterij. Mensen verhuren hier hun caravan die achter het huis staat. We hebben een mooie veranda en kunnen lekker buiten zitten alhoewel met 37 graden dat wel een dingetje is. Maar een biertje erbij… wie doet ons wat.
24-7-2023 Vernal
6434 dry fork canyon road Vernal Airbnb
24-7-23
Gisteravond na een heerlijk warme douche doken we ons bedje in. In het nachtkastje lag een bijbel van de Mormonen. Rich heeft er nog in gelezen maar werd er niet veel wijzer van. Onze gastheer en gastvrouw hebben we nog niet gezien. We verblijven in een cabin op een landgoed en zijn er helemaal alleen. In het hoofdhuis en de bijgebouwen is niemand aanwezig. Zouden de Mormonen pas tevoorschijn komen als wij weg zijn? Bijzonder dit allemaal weer.
We hadden in gietijzeren pan gekocht speciaal voor pannenkoeken. Een aantal jaren geleden hebben we hier ook zo’n pan gekocht. Loeizwaar maar werkt perfect. Nu dus een pannenkoekenpan (raar woord trouwens) en Rich ging hem uitproberen. De eerste pannenkoeken mislukten traditiegetrouw maar daarna ging het super. Het resultaat was een enorme berg pannenkoeken. We moeten er nog even aan wennen dat we “kinderloos” zijn. We bakken stapels pannenkoeken, kopen een megameloen en bedenken dan dat we die niet alleen kunnen opeten. Je kunt maar problemen hebben.
Na het ontbijt reden we naar Veron maar werden tegengehouden door de politie. Er was een optocht en we konden niet door. We stapten uit en gingen uitzoeken wat er aan de hand was. De optocht leek nog het meest op een carnavalsoptocht maar dan met heiligen, kerken, mormonen en andere figuren. Het was Pioneer Day. Mensen zaten langs de kant van de weg op stoelen die ze gisteravond al hadden klaargezet om de beste plek te claimen. Ik kreeg een briefje in mijn handen gedrukt om vanavond naar de kerk te gaan. We zullen zien. Ze gooien met snoepjes, er was veel getoeter en meisjes met pompons. Mooi om mee te maken. Na afloop stapten we weer in de auto en reden naar het visitercenter van Dinosaur National Monument. Bij de kassa liet ik mijn parkenpas zien en kreeg te horen dat hij nog maar vier dagen geldig was. We zullen er rekening mee houden.
Met een treintje werden we naar de Quarry exaibit hall gebracht. Je moet het je zo voorstellen dat er een glazen hal gebouwd is tegen een rotswand. De rotswand is in feite een begraafplaats van diverse dinosaurussoorten. Heel lang geleden was hier een rivierbedding met veel dino’s en andere dieren. Wegens droogte zijn ze hier gestorven. In het verleden zijn er veel complete skeletten uitgegraven en naar musea gebracht. Maar in deze rotswand liggen nog talloze skeletten. Ik vond het een indrukwekkende ervaring om dit te mogen zien. Zo oud en zo intact. Terwijl we alles bekeken werd er omgeroepen dat er een auto was waar honden inzaten. De omroeper vertelde dat de eigenaar een paar minuten de tijd had om bij de auto te komen en anders ging de ranger een ruit inslaan. Het was 33 graden en de honden zouden het niet overleven. Of de eigenaar wel wist wat hij zijn honden aandeed? Goed werk van de rangers en wat een oen moet je zijn om je honden hier zo in de auto te laten, ongelooflijk. Ik kan hier zo boos van worden, zou het liefste de eigenaren zelf in de auto laten zitten met gesloten ramen terwijl de honden in de koelte aan de dino botten mogen snuffelen. Stelletje mafkezen. Later bij het visitercenter zagen we ze zitten, de eigenaren. Honden zwaar aan het hijgen, eigenaren een beetje grinnikend erbij. Ik heb ze maar eens lelijk aangekeken, hopelijk maakte dat indruk.
We reden door naar Hog Canyon waar we onze meloen gedeeltelijk opaten en aan de wandeling begonnen. Het was intussen 37graden maar gelukkig was er wel veel schaduw op de route. Bij een klein stroompje haalde Richard zijn beroemde 1000en1 dingendoekje (boerenzakdoek waar hij alles mee doet) tevoorschijn, maakte hem nat en legde hem om mijn nek. Heerlijk koel. ‘Zo deden we dat ook op de PCT’. Aan het einde van de trail was een grot waar we even pauzeerden en water dronken. Richard ging opzoek naar de bron van het stroompje en had hem zo gevonden. Ook hier de zakdoek weer nat gemaakt, hoe fijn was dat. Rond een uur of drie waren we weer terug bij de auto en reden het park uit. Bekeken nog wat Indianenschilderingen en bedachten wat we gingen eten. We aten bij Wendy’s een burger en frietjes en kochten aan de overkant een salade voor vanavond.
Richard had nog een wandeling gezien voor na het avondeten. We reden ons huisje voorbij om te kijken waar de trail zou starten. Die hadden we zo gevonden. Ik mocht de terugweg rijden ( ja, ja) en we bedachten plannen voor morgen. Het lampje van de auto is niet meer gaan branden, de auto doet het prima maar wat als hij de geest zou geven? We gaan morgen toch maar eerst naar Hertz in Salt Lake City.
Toen we bij onze cabin aankwamen waren we nog steeds alleen. Ik waagde me in de tuin voor een wandeling en schoot een paar plaatjes. Het hoofdhuis staat aan de rand van een moeras en we horen ook een waterval. Het is niet mogelijk om er naar toe te lopen. Dan moeten we door het moeras en dat lijkt me geen goed plan. We lazen wat, aten onze salade en de avondwandeling die we bedacht hadden kwam niet meer ter sprake. Relaxte avond ?.
23-7-2023 Vernal
6434 dry fork canyon road Vernal
23-7-23
Al vroeg namen we afscheid van “ons” huisje. Wat een pareltje was dit toch. We reden door het Momunent naar beneden waar we eerst de auto wasten. Na een poetsbeurt bleken er toch wel wat krassen op de auto te zitten. De lak was door ons gevecht met de struiken niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen. We tankten de auto goed vol want vandaag zouden we in een afgelegener gebied komen. Het was drie en een half uur rijden naar Dinosaur National Monument met daarachter onze cabin. Af en toe stopten we om een Indianentekening te bekijken op de rotsen. Toch wel triest dat ook hier van die randdebielen de boel vernielen. Er stonden foto’s voor en na de vernieling. 1 vraag: WAARROM?
Bij het visitorcenter was het heel erg rustig. 1 man voor ons vroeg naar een overnachtingsplek met zijn camper. Ook wij hadden er aan gedacht om hier te kamperen maar deden het niet omdat het firstcome campings waren. De ranger kon wat tips geven waar nog plekken waren en had daarna tijd voor ons. Het viel ons al op dat er hele grote insecten op de grond liepen, zeker 5 centimeter lang. Sommige met een staart. Volgens de ranger waren het krekels en die met de lange staart vrouwtjes. Met die staart legden ze hun eitjes in de grond. Het waren kannibalen. We zagen dat ze elkaar aanvielen en oppeuzelden. Lekker stel.
We reden een prachtige route door het monument en vermorzelde hierbij heel veel krekels. De wegen zaten er vol mee. Vogels pikte van de lijken en we kregen er de kriebels van. Het hele Monument zat onder die beesten. Wij blij dat we hier geen kampeerplek hadden. Op de route stapten we regelmatig uit om van de vergezichten te genieten daarbij goed oppassen om de deuren gesloten te houden en geen krekels plat te walsen. Het idee alleen al … gadverdamme.
Op een gegeven moment waren we bij een uitzicht en Rich gaf aan dat ik alleen maar even moest kijken. Hij wilde in het boekje van de auto iets opzoeken. Nou, dat was dus foute boel. Er bleek een lampje te branden dat er iets mis was met het motormanagement van de auto. Hij reed prima maar er was dus wel iets aan de hand. Goede plek ook om hier zo afgelegen (geen wifi) panne te krijgen. Gelukkig zagen we de man met de camper en vroegen hem om raad. Hij ging gelijk voor ons met Hertz bellen. Tijdens het half uur dat we in de wacht stonden kwamen de verhalen los. Hij wilde ons graag helpen omdat ooit in Duitsland in de problemen was gekomen. Hij had zijn tas in de trein laten staan en was alles kwijt. Overal kwam hulp en uiteindelijk kreeg hij zijn tas terug. Hij was blij iets voor een Europeaan terug te kunnen doen. Zo lief. Van Hertz kregen we de opdracht om naar Salt Lake City te rijden. Er was waarschijnlijk niets aan de hand maar voor de zekerheid moesten we toch langskomen. We gaven aan dat we pas over drie dagen in Salt Lake City zouden zijn. Dat was geen probleem. We kregen een casenummer en een naam van de medewerker die we gesproken hadden. Jeff (de man die ons hielp) gaf zijn 06 nummer. Als we toch in de problemen zouden komen dan konden we hem bellen en zou ons met zijn camper ophalen. Een dame op leeftijd vroeg of we voldoende water hadden. We hadden meer dan genoeg bij ons, maar wat enorm lief. We komen regelmatig in Amerika en hebben talloze voorbeelden van de hulp die we kregen als we weer eens in de penarie zaten. Deze kon ook weer op de lijst. Wat zijn het toch fijne, hulpvaardige mensen die Amerikanen, kunnen wij nog wat van leren.
Omdat we de auto niet meer vertrouwde durfden we de rest van de route niet meer af te rijden. We besloten om direct naar het huisje te gaan. We hadden een bericht van onze AirBnB gekregen dat de deur open was. Daar aangekomen (lekker afgelegen weer) zagen we een prachtige cabin bij een mooi houten huis. Het houten huis leek niet bewoont. Er lag een briefje dat we gebruik mogen maken van de tuin en verdere instructies. Internet is er hier niet, ook geen 4G. Enjoy being disconnected, stond er in de brief. O, ja, nog 1 tip: als het warm is in het huisje kunt u de ramen openzetten. Kijk daar hebben we wat aan.
We deden een dutje en dronken een kopje thee. Hobbelde de berg af om ergens wat te eten. Het was de Chinees geworden. Daar had ik weer internet en las in een mail van onze host dat het slot van de cabin kapot is. Maar geen zorgen, uw spullen zijn volkomen veilig. Tja de techniek he, het lampje van het motormanagement was in ieder geval uit gegaan. Of we daar nu blij mee moeten zijn...
22-7-2023 Grand Junction
4191 South 16 1/2 Road, Glade Park, Colorado
22-7-23
Om half 7 stonden we op en aten we cornflakes op de veranda. Wat is dat toch heerlijk wakker worden met zo’n prachtig uitzicht. Een kolibrie liet zich even zien maar bedacht zich toen hij ons zag. Yes, de eerste kolibrie gespot. Omdat we al op het park zaten waren we in een mum van tijd bij de hoogtepunten. Wat een mooi park is het Colorado National Monument toch. Het deed ons nog het meeste aan Zion denken. Het visitorcenter was nog gesloten toen we daar aankwamen. We liepen de Rim canyon trail en het was nog heerlijk koel. Richard legde me uit hoe de wandelstokken gebruikt moesten worden. “Kijk zo deden we dat op de pct, hand er onderdoor en leunen op de polsen”. Het leuke is dat de verhalen nu los komen. De kleine dingen die nog niet verteld waren. Ineens is er daar zo’n moment dat hem doet denken aan de wandeling. Een wandelstok, eten in de supermarkt, bloemen die we zien. Dan komt er ineens een herinnering boven. Het half jaar dat ik hem (en Juul) heb moeten missen word hierdoor kleiner. Ik merk ook dat hij veel gemakkelijker praat met Amerikanen. Dat deed hij eerder nooit, heel leuk.
Na de wandeling besluiten we om eerst naar Grand Junction te gaan. Deze stad heeft ongeveer 66.000 inwoners. De bedoeling was om eten te scoren voor vanavond en tussen de middag. Het internet bij het huisje werkt niet of nauwelijks, ook 4G doet het niet, we zitten te afgelegen. Das best vervelend met het uploaden van het reisverhaal en de foto’s. Vandaar dat niet alles in 1 keer komt, dan weten jullie dat. Onderweg naar de winkel merk ik dat ik weer 4G heb en krijg een bericht van Fenna. Omdat ik nu 4G heb wil ik de rest van de foto’s uploaden. Bij de Wallmart drinken we eerst koffie terwijl ik mijn ding kan doen.
Rich had ergens gelezen dat er veel wijnhuizen in deze regio zijn en vroeg zich af of ik zin had in een wijnproeverij. Nou, wat dacht je, heel erg leuk. Het landschap is erg kaal en we zien geen enkele wijnrank. De twijfels slaan toe. We rijden de stad in en trappen op de rem bij het eerste wijnhuis wat we zien. Bestellen 4 glazen (kleine glaasjes hoor) wijn en keuren de wijn alsof we er verstand van hebben. Na afloop gaan we naar het ernaast gelegen parkje om onze salade en fruit te eten en de alcohol uit ons bloed te laten verdwijnen. Rich zoekt een boom op en doet een dutje terwijl ik de inwoners van het stadje eens goed bekijk. Altijd leuk mensen kijken.
Na een uurtje kunnen we weer verder en wil Richard de weg opdraaien. Roept Rich ineens: kijk daar …is dat die man van gisteren? Ik stap uit en ja hoor, het is hem. De man (Dean) die we meegenomen hadden. Hij herkent ons ook en zeggen tegen elkaar dat dit wel heel bijzonder is. Hij woont is Aspen, 200 km verderop. En wij zitten 50 km hoger in de bergen, hoe is het mogelijk? Hij verteld dat de kinderen direct in de auto in slaap gevallen waren, zo moe waren ze. Dean geeft zijn telefoonnummer en vraagt of we zin hebben om bij hem te komen eten. Helaas moeten we de andere kant op maar het gebaar is erg leuk. Wie weet, ooit. We nemen hartelijk afscheid van elkaar en beloven Dean om hier perziken te kopen. Ze zouden nog nooit zo lekker zijn als dit jaar. Bij een schuur koop ik een zak en neem ook twee perzikijsjes mee. De perziken zijn inderdaad erg lekker.
Intussen is het 14.00 uur en willen we nog wel wat gaan doen. We rijden het Monument weer in en nu zit er wel iemand bij de kassa. Of we even 25 dollar willen betalen? Gaan we echt alleen naar onze AirBnB of zijn we van plan om foto’s te maken. Ik zwaai met mijn parkenpas en we mogen door. Na het bekijken van de Ela natural bridge gaan we terug naar ons huisje. Daar treffen we Jake die een nieuwe gasfles heeft gekocht voor de douche. Ik bedank Jake en hij zegt “ik heet eigenlijk Jean. Jake is naar een rodeo in Utah. O, echt? Dat was gisteren niet duidelijk. Jean is de knecht en moet het nu even alleen doen. Dat maakt wel veel duidelijk. Ik vraag hem of hij een plek weet waar we kunnen zwemmen. Dat weet hij zeker. Er zijn er drie, gewoon de berg oprijden, dan krijg je een zandweg (prima weg volgens Jean) een veld met bloemen en bomen en dan zijn er drie meertjes. Het doet het voorkomen alsof we het bijna kunnen lopen. Top, gaan we doen. We kleden ons om en besluiten (zonder dat we het van elkaar wisten) om alles thuis te laten. Geen telefoon, geen fototoestel geen geld, geen ID’s. We hoefden immers maar kort te rijden. Het zandpad was een karrenpad waar geen eind aan leek te komen. De route was prachtig maar Hertz zal niet blij zijn dat we dit gedaan hebben. Op een gegeven moment zagen we een trailer (van de host) en die vertelde dat we er bijna waren. Nou, ik kreeg er compleet kruiskramp van en Rich ook. Mijn hemel. De auto piepte aan alle kanten. Hij is uitgerust met sensoren die aangeven dat als er iets te kort in de buurt komt je op moet passen. Hij hield niet op met piepen. Grote gaten in de weg, keuze maken uit het minst diepe gat, door de struiken heen. Hij gaat weer lekker. Rich besloot om te keren maar dat ging nog niet zo gemakkelijk. Uiteindelijk lukte het en toen BAM een grote steen onder de auto. Oei, oei. Handig als we hier een lekke band krijgen. Gelukkig was er geen schade. We reden nog een kwartier door op een andere weg en daar zagen we een meertje. We hadden de zwemkleding al aan en Rich dook er gelijk in. Waar hij zwom was een heel spoor van bruine modder. Heel veel trek had ik niet om er in te duiken maar ik durfde dit niet tegen Rich te zeggen. Na 5 minuten in de modderpoel gezwommen te hebben vertrokken we weer. Bijna 2 uur gereden om 5 minuten te zwemmen. Maar stiekem vinden we dit soort dingen wel het leukste. De kids en sommige vrienden weten er alles van. Wat is het toch fijn om na de modderbad een heerlijke (koude) douche te nemen. Ach, we maken ons er maar niet meer zo druk om.
Rond een uur of 8 kregen we honger en maakte Richard noedels klaar met groenten. We aten kersen als toetje en schoten nog een paar mooie foto’s van de ondergaande zon. Morgen gaan we door naar Dinosaur National park, eens kijken wat dat te bieden heeft. Colorado National Monument heeft ons in ieder geval positief verrast.
21-7-2023 Grand Junction
4191 South 16 1/2 Road, Glade Park, Colorado
Tijdens ontbijt bespraken we de mogelijkheid om toch nog op zoek te gaan naar het House on fire. Onze schoonzus Elly had de via de app Alltrails doorgegeven waar we wezen moesten. We besloten het niet te doen. We hadden vandaag andere plannen en die zouden we dan moeten skippen. Wel heel fijn dat Elly dat je met ons meedacht.
De eerste stop was in Monticello. Daar kochten we bij de Family Dollar wat spullen zoals afwasmiddel en een tandenborstel. Daarna door naar een winkel voor het eten voor onderweg. Natuurlijk ontbrak onze salade niet.
Onderweg kwamen we de Wilson Arch tegen die we natuurlijk van dichtbij wilde bewonderen. Wat bijzonder toch dat zo’n arch blijft staan, we blijven ons verbazen.
In Moab stopten we bij een Italiaans koffietentje, zo eentje op wielen. Tijdens het drinken van de koffie belden we met de kids. We zagen Bruno rondrennen en de twee trotse baasjes. De vierdaagse weer achter de rug. Alles was oké, heel fijn. We maakten een praatje met de eigenaar van het koffietentje en die was verbaast over het feit dat Richard samen met Juul zover gelopen had. Spontaan maakte hij een diepe buiging. Hij besloot ook meer tijd met zijn zoon door te gaan brengen, Richard had hem geïnspireerd. Laten we het hopen. Daarna kocht ik nog een hoed en konden we weer verder.
We reden naar Castle Valley met de Colorado river aan de linkerkant. We zagen wat kanovaarders en dat deed ons herinneren aan onze eigen kanotocht met kids, drie jaar geleden alweer. Wat was dat een mooie ervaring. We reden door de valley en ik zag een rode brandweerauto staan. Fen en ik hebben iets met brandweermannen. We kijken samen de serie Chicago fire en genieten van al die branden (en mooie mannen natuurlijk). Natuurlijk moest die auto op de foto. De volgende stop waren de Fisher towers. Ook dit was weer een prachtige rit. Bij zowat iedere bocht kwam het fototoestel tevoorschijn, zo mooi vonden we het daar. O, ja Sjon, we hebben zeker wel betere foto’s maar die houden we voor ons zelf ha, ha.
Onze salade moesten we nog opeten en het leek ons een goed idee om een duik in de Colorado river te nemen. Rich had ondertussen zijn zwembroek al aan en zagen we een plek bij de rivier. Er stond een man langs de kant van de weg, raar. Aan de kant van de rivier stonden wat kinderen onder een boom en er lagen kano’s. We liepen naar de rivier en probeerden er in te duiken. Het was er echter veel te stijl en we maakten alleen onze voetjes nat. Toen we wegreden stond de man er nog steeds en ik vroeg of hij hulp nodig had. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Zijn vader wilde graag een lift naar de auto. Het verhaal was dat ze met de kinderen aan een kanotocht begonnen waren. Ze hadden 1 auto verderop gezet om die later op te halen. Ze hadden verwacht met gemak zover te kunnen komen, echter de rivier stond laag en er was bijna geen stroming. De kinderen konden niet meer. We kletsten gezellig over de PCT en over ons werk. Na een kilometer of 20 zag hij zijn auto staan en zette we hem af. We hadden onze goede daad voor vandaag weer gedaan.
Hierna was het nog 2,5 uur rijden naar het huisje van Jake wat we voor twee dagen hebben gehuurd. Het landschap wisselde de rode rotsen met hier een daar een plukje sneeuw in voor gele heuvels. Zomaar ineens gebeurde dat. Op de route reden we door het spookstadje Cisco met een auto met zijn neus in de grond geboord, bijzonder. Op een bord stond dat het restaurant open was, het zal wel.
Bij Grand Junction reden we weer de bergen in. We passeerden het tolhuisje van Colorado National Monument. Er zat niemand in en het was ook niet de bedoeling om hier de gaan wandelen dus reden we door. Met de nodige switchbacks kwamen we boven aan. Wat is het hier toch prachting. Ieder voordeel heeft zijn nadeel, in dit gebied werkt 4G niet.
Bij Jake kwamen zijn hondjes ons al tegemoet. Jake runt alleen een farm met koeien, paarden en geiten en had daarbij ook nog 2 huisjes die hij verhuurd. De droogtrommel was stuk en hij was wat verlaat met het klaarmaken van ons huisje. We mochten intussen zijn farm bekijken terwijl hij het bed op zou maken. Het is een schattig huisje wat erg provisorisch in elkaar gezet is maar heel sfeervol. Buiten is het toilet (gat in de grond) en de douche. Om te kunnen douchen moet je eerst buiten de slang aansluiten en de gasfles opendraaien. Het huisje zelf is superschattig en het uitzicht adembenemend. Op de veranda staat een grote schommelbank. Jake heeft in de loop van de jaren heel veel spullen verzameld en dat allemaal in en rondom het huisje gezet. Zo telden we bv 18 kussens op ons bed. Die kussens lagen in een mooie vorm op het bed. Ik zei tegen Rich: ik weet wel iets waar Jake tijd me kan besparen. Verder staan er buiten heel veel plastic bloemen en heel veel andere prullaria. We gaan ons hier zeker vermaken.
Jake kwam nog helpen met het aanzetten van de airco (er was iets niet goed met een verlengkabel) en we vroegen hem of we ergens konden eten. Hij vertelde dat de winkel bijna dicht was. Of we van hamburgers en worsten hielden? Ja, hoor. Er was vanavond bij de brandweer een openluchtfilm, daar verkochten ze ook eten. Dat eten was voor het goede doel. De brandweer bestond hier uit alleen vrijwilligers en iedere vrijdagavond zamelde ze geld in op deze manier. Als het donker was begon de film. Jake zou ook gaan en hij zou ook nog gas halen want dat was bijna op. Zeg maar gerust helemaal Jake want ik had een koude douche, ha, ha.
We besloten om de firefigters vanavond te gaan steunen. We hobbelde de berg af en kwamen langs het winkeltje wat dicht was. Je kon er ook tanken. Buiten stonden heel veel plastic bloemen. Ik grapte tegen Rich: ik denk dat je bij iedere tankbeurt een bloem krijgt. Nu snap ik waar ze vandaan komen.
Bij de plaatselijke brandweer was het een drukte van belang. Bij de ingang zat een man met een laars Daar konden we een donatie in doen. Vorig jaar heeft Rich gezien hoe hard deze mannen en vrouwen hebben moeten werken om het vuur de baas te zijn. Fantastisch werk doen ze hier. Natuurlijk moest de laars op de foto (voor Fenna, die snapt hem wel). We aten er een paar hamburgers en ik maakte kennis met een cup of chili. Heerlijk. Als een geoliede machine verliep het bestellen, het bereiden van het eten en het afroepen. Grandpa, your food is ready. We zaten op een bankje, aten ons eten op en keken naar de gemeenschap die uitliep voor dit vrijdagavondritueel. Iedereen kende elkaar, had een stoel of een deken mee en nam plaats om van de openluchtfilm te genieten. Kinderen speelde reuze-jenga of gooiden met ballen. Er je kon een prijsje winnen, gedoneerd door de elektricien. Dit alles naast de plaatselijke kerk en de winkel met plastic bloemen. Hoe mooi moet het zijn om hier een onderdeel van te zijn.
We lieten de film voor wat hij was, maakte nog wat foto’s van de zonsondergang. Zo kwam er een einde aan deze prachtige dag, geen warme douche, wifi is ruk maar hoe simpel kan het leven zijn, meer is niet nodig behalve een stuk Beerse koek. Welterusten allemaal.