20-7-2023 Blanding

Rodeway Inn Suites Blanding

20-7-23

Gisteren nog gebeld met Juul en vanmorgen met Fenna. Altijd leuk om wat van de kids te horen.

We waren vanochtend om 6.00 uur al uit de veren. We besloten om direct te vertrekken naar Page en geen gebruik te maken van de ontbijtservice. We konden pas om 7.30 uur ontbijten en dat was een beetje krap in e tijd. We hoefden pas om 8.30 uur bij de Anteloop Canyon te zijn, maar we wilden zeker niet te laat komen. We aten in de auto een appeltje en de laatste aardbeien op. Wilden nog gaan tanken en ineens….floep…. gaf de klok van de auto aan dat we in een andere tijdzone waren. Dat ging dus goed. Het volgende moment schoot de tijd weer terug, wat was dat nu weer? We besloten om niet te tanken en door te rijden naar de canyon. Daar kregen we te horen dat het pas 7.30 uur was. Leuk zo’n grensgebied. We konden al wel inchecken en Richard vroeg of er verderop nog benzinestations waren. Volgens man minstens het komende uur niet. Dat durfden we niet te gokken. We reden terug naar Page om te tanken en wat groenten te halen. Nog snel een paar muffins erbij, we waren er klaar voor.

Bij de Anteloop canyon mag je helemaal niets meenemen. Alleen een flesje waren en een fototoestel of een telefoon. Mijn hoesje van de camera mocht ook niet mee. Was immers een tasje toch, en dat mocht niet. We snappen het heus wel, zeker met die rare mafkezen van tegenwoordig die overal hun naam in kerven. Na een ritje van 15 minuten kwamen we aan bij de ingang van de canyon. We kregen een gids toegewezen die al behoorlijk op leeftijd was. Ze deed het kalm een en loodste ons netjes naar beneden. Ze vroeg aan ons of ze een foto mocht maken van ons met onze camera en heel vakkundig toverde ze de mooiste foto’s uit dat ding. Dat deed ze beslist vaker. Toen we de canyon aan alle kanten bekeken hadden gingen we terug. Een andere gids legde uit hoe de canyon ontstaan was en deed dat met behulp van zand en water. Heerlijk simpel, iedereen begreep het. Top instructie. Zal ik onthouden ?. De tour duurde ongeveer 1,5 uur en we liepen de canyon weer omhoog waar het intussen 37 graden geworden was. Als hijgend paard liep ik met de oude gids omhoog. Ik was blij dat we een vroege tour geboekt hadden.

We vonden de canyon prachtig. Zeker ook de uitleg van de gidsen en de rust in de ochtend was erg fijn. Toen we wegreden zagen we de grote touringcars al aankomen, fijn dat we die voor waren. Het mooiste tijdstip om de canyon te bezoeken is rond 12.00 uur. Wij waren dus vroeg maar vonden het geweldig.

Vandaag zouden we een flink stuk moeten rijden naar Blanding voor de overnachting, dus gas er op. We reden uren door het indianen reservaat. Aten in de schaduw bij een tankstation onze salade en toen snel weer door. Mijn internet deed het hier niet. Tis me wat he, de indianen kregen het slechte land en nu ook al geen satellieten.

We hadden wat oponthoud door wegwerkzaamheden. De weg was aan een nieuw laagje asfalt toe dat duurde wel even. Respect voor de mensen die daar dan met een stopbord in de brandende zon staan. Rich besloot even een dutje te doen, stoel naar achteren en pitten maar. Hij sliep bijna toen we weer mochten rijden maar Rich moest eerst nog zijn stoel omhoog zetten. Dit leidde tot grote irritatie bij het mannetje met het bord. Graag even doorrijden ja.

Onze 2e en laatste stop zou het House on fire zijn. We hadden het zo gevonden (dachten we) liepen wat rond op en rondom de parkeerplaats. Liepen naar de kloof en Google maps zei: u bent aangekomen op de plaats van bestemming. Nou, het zal wel maar wij zien geen huis. Maps.me erbij. Telefoon viel door de hitte uit (kon er een eitje op bakken) en geen house on fire te zien. We reden een stuk door maar de weg ging niet de goede kant op. Dan maar weer terug, een dirtroad op, was ook niet de juiste weg. We besloten om naar het hotel te gaan en morgen nog eens te kijken. Hier las ik dat het een wandeling van 4,5 mijl heen en 4,5 mijl terug was. Nou met deze hitte hier, nee bedankt. Dan maar geen house on fire. Intussen was er een lekker briesje en die steppenrollen (tumbelweeds) over de weg deed rollen. Joehoe, waar blijft John Wayne op ziin paard? Dit geeft toch wel echt een Amerika gevoel he. 1 tumbelweed belande onder de auto, hopelijk zitten er geen scherpe doornemen aan, ha ha.

Ons motel is een budgetmotel en een beetje spooky. We zijn zowat de enige gasten en ik kreeg er een Hitchcock gevoel van. We houden vannacht de deur maar goed op slot. Ik nam een douche en Richard maakte zijn dutje af. Daarna gingen we eten bij de A&W. Hier kun je tanken, boodschappen halen, bowlen en…….eten. Rich en Juul hebben deze teken ontdekt tijdens de pct. Normaal zou je er zo langs rijden en niet naar binnen gaan (omdat je er dus langs rijd ?). Je eet er prima voor weinig en lekker ook nog eens. Wat wil je nog meer.

19-7-2023 Kanab

Travelodge Wyndham, Kanab

Na het ontbijt in het Luxor namen we een taxi om naar Hertz te gaan. Omdat ik Gold member ben, ja ja, mochten we direct doorlopen naar de benedenverdieping waar een aantal auto’s op ons stonden te wachten. We kozen een mooie ruime Honda uit die de nodige km’s voor zijn kiezen gaat krijgen.

Onze eerste stop was de Wallmart. Hier kochten we een koelbox, een thermosfles, een pan voor thuis en de groenten en wat fruit voor onderweg. We reden richting Kanab en stopten onderweg om onze salade op te eten. Alles wat ik hier over te zeggen heb is dat je met 44 graden vrij snel een salade en wat aardbeien naar binnen kunt werken. Mijn hemel, wat is het hier heet.

Onze 2e stop was het Coral Pinks Sanddunes state park. Helaas kon ik niets beginnen met mijn parkenpas maar dat mocht de pret niet drukken. Wat hebben we van dit park genoten. Gelukkig waren er best wel wat wolken aan de hemel waardoor de tempratuur wat beter te doen was. Na een korte wandeling en een bezoekje aan het visitor center reden we naar Kanab, Hier overnachten we om morgen weet door te gaan naar Page. Fenna had op de valreep goedkope tickets gevonden en mijn grote wens om de Anteloop canyon te zien gaat toch in vervulling. Morgenvroeg moeten we ons om 8.30 uur melden voor de tour. We gaan dan een andere tijdzone in en kunnen dus een soort van uitslapen ?. We deelden samen een burrito bij een Cubaans restaurant om daarna aan de overkant bij een kraampje een taco te delen. Daar kwam ik er achter dit ik mijn tas vergeten was. Gelukkig stond hij al voor me klaar en liep het met een sisser af. Beter opletten de volgende keer.

De taco aan de overkant zouden we ook delen maar heb het oppeuzelen aan Richard overgelaten. Niet mijn smaak. Fen: ik snap je nu wel een beetje beter ?.

18-7-2023 Las Vegas Luxor

Luxor

Het guesthouse in Gadwick bood aan om ons voor 13 pond naar de luchthaven te brengen. Hoe fijn was dat. Tijdens het inchecken zag ik bordje staan dat je mocht vragen om een upgrade. Hmm, wie weet. Helaas was het vliegtuig compleet vol en een upgrade niet mogelijk. Wel mochten onze reiskofferrtjes gratis mee in het ruim. Goed plan leek me dat, hoeven we daar niet mee te slepen. In het vliegtuig zag ik dat er een complete rij schuin achter ons vrij was. Ik vroeg aan de stewardess of we daar mochten zitten. Ze waren klaar met boarden en het mocht. Heerlijk, 3 stoelen voor ons alleen. Dat voelde toch ook als een upgrade. Tijdens de elf uur durende vlucht dode we de tijd met serie kijken, boek lezen en spelletjes doen op de telefoon. Bedankt nog Fen voor de serie, hij was heel leuk.

British airways deed goed hun best om het ons naar de zin te maken. Het eten was heerlijk. Relaxte vlucht gehad.

Precies op tijd landen we op Las Vegas. Stress loos...tenminste.... Ik bedacht me terwijl we in de rij om de VS binnen te mogen dat mijn Esta in de ingecheckte bagage zat. Oepsie. Richard had geen Esta maar een visum dus die had het probleem niet. Het was geen probleem, ook zonder het papiertje kwam ik het land binnen. Wederom stress om niets.

We hadden bedacht om op de luchthaven dollars te pinnen. Dat lukte helaas niet. Terwijl ik hulp zocht maakte Richard een praatje met een taxichauffeur. Hij was onder de indruk van Richs en Juuls pct verhaal en wilde met ons op de foto. De man kon het niet geloven, helemaal van Mexico naar Canada, niet normaal. Hij stond te wachten op de eigenaar van de MGM hotelketen. 8500 huizen in bezit maar een fooi zat er nooit aan. Ook geen gezellig praatje tijdens de rit.. Hij liet een foto zien van de man die hij moest ophalen. Vooraf keek hij om zich heen, hij mocht dit eigenlijk niet vertellen. Ik opperde nog om ons weg te brengen en de gast te laten staan maar die optie stond niet open, ha ha.

In het Luxor aangekomen hadden we problemen met inchecken. Ik had op naam van Yvonne Maassen geboekt maar in mijn paspoort stond IWHM van Riet. ev Maassen. Daar zat beslist een luchtje aan. Na 20 minuten wachten kwam de manager. Kon ik bewijzen dat ik dezelfde persoon was? Uiteindelijk geloofden ze me en kregen we een kamer toegewezen. We moeten het ze wel nageven het is idd raar. Fijn al die doopnamen !!

Het Luxor is een prima hotel de vorm heeft van een piramide. In de lift kreeg ik een raar gevoel. Welke kant gaan we op? Richard las later dat de lift scheef naar boven gaat. Vandaar dat rare gevoel. We kochten nog een simkaart om onderweg bereikbaar te zijn en vielen om 22.00 uur in slaap om vervolgens om 3.00 uur weer wakker te worden. Lang leve de jetlag.

Overigens nog bedankt voor jullie reacties, we lezen ze met veel plezier.

17-7-2023 Londen Gatwick

Gatwick Turret Guest house

17-7-23

Direct na haar werk pikte Fenna (samen met Fabrice) ons op. We waren mooi op tijd in Düsseldorf waar we afscheid van elkaar namen. Gisteren hadden we nog met alle kids en hondjes ge-bbqd. Gezellig!! Juul gaan we 7 weken niet zien! Het hondje van Jessie en Lars zal zeker flink gegroeid zijn in die 5 weken dat we weg zijn. Gelukkig kwam Jessie vlak voor vertrek nog even met Bruno bij ons aan. Wat een leuk hondje is het toch!! Fenna en Fabrice: nog bedankt voor het wegbrengen!

In Düsseldorf was het rustig maar onze vlucht wel verlaat. We hadden al in de smiezen dat er iets niet helemaal goed ging. Om te vliegen heb je 1 ding beslist nodig en dat is een vliegtuig. Laat die er nu net niet zijn. Geen idee waar ze het ding vandaan getoverd hadden maar op een gegeven moment mochten we gaan boarden. Toen we op onze plekken zaten kregen we te horen dat we niet mochten opstijgen. Het personeel wist ook niet waarom. Wat later kregen we een bericht dat er geen enkel vliegtuig mocht landen of opstijgen, dit ivm een veiligheidsprobleem. Uiteindelijk vlogen we maar wel veel en veel te laat. We hadden op dat moment al in Londen moeten zijn. Daar zou een taxi op ons wachten. We moesten immers naar Gatwick, de andere kant van de stad waar we morgen de vlucht naar Las Vegas gaan nemen. Vakantiestress noemen ze dit geloof ik. Zou hij er nog wel staan? Wat als hij weg was? 1,5 uur te laat arriveren de in Heathrow, maar wel een prachtig Londen in de nacht gezien, Wat is dat bizar mooi! In Heathrow renden we ons suf om de bagage op te halen. Aangekomen op de afgesproken plek was er geen taxi voor ons. Wat nu? Ik sprak een taxichauffeur aan die in plat Amsterdams antwoorde dat hij voor ons ging bellen. Helaas kregen we niet het gewenste antwoord. Het advies was om niet te lang te wachten. De treinen reden al niet meer en de bussen ook al niet meer. Jeetje, het zal toch niet weer zo’n vakantie worden. Mijn gedachten gingen uit naar de vakanties waar we nu nog over praten. Onze hond die we vergeten waren op de tolweg in Frankrijk, Juul die vermist was in Los Angeles, ik die in mijn bijna blote billen (te midden van de kerkgenootschap uit Salt Lake City, btw allemaal mannen) de Coyote culch afdaalde). Ach, het zijn mooie verhalen voor bij de borrel.

Net toen we bedachten om dan maar een taxi te nemen liepen we onze chauffeur tegen het lijf. Een typische Engelsman die niet snapte waarom ik zo blij was hem te zien. In de taxi vertelde hij volop over zijn thuisland Kroatië (hoezo Engelsman). Na 1,5 uur rijden waren we bij ons hotel in Gadwick waar we zelf mochten inchecken. De sleutel lag op de afgesproken plek, maar moesten we nu in kamer 6 of 9 zijn? Beiden kamersleutels leken niet te werken. Na het doorlezen van de papieren zag Richard dat we in 9 moesten zijn en konden bij onze on 01.30 uur de luiken dicht. Het begin is er!

Welkom op ons Reislog!

Hallo allemaal en welkom op ons reisblog!

Zoals de meeste wel weten hebben Fenna en ik vorig jaar onze reis af moeten breken in verband met het overlijden van mijn vader. Richard en Juul zijn wel doorgegaan en hebben de PCT afgemaakt. Voor mij was het verhaal nog niet rond, wilde nog dingen zien die Fenna en ik gemist hadden. Een daar van is de Abiqua fall, een waterval die denk ik de mooiste ooit is, Google deze maar eens. Deze wilde ik echt heel graag met eigen ogen zien. Maar ja, met manlief die een half jaar in de USA is geweest was dit wel een dingetje. Hij had daar wel gezien. In het najaar besloot ik Richard toch te prikkelen om toch nog één keer naar de States af te reizen. Het koste me wel wat overredingskracht maar op zijn antwoord: oké dan, boekte ik snel tickets naar Las Vegas. Je moet het ijzer immers smeden als het heet is en met tickets in de the pocket kon hij zich niet meer bedenken. Zo, dat was geregeld.

We gaan dit keer alleen. De kinderen gaan niet meer mee, Fenna en Fabrice gaan dit najaar hun eigen wereldreis naar Australie en Nieuw Zeeland maken en Juul gaat wandelen in Schotland. Jessie en Lars wonen niet meer thuis en hebben hun eigen plannen. We gaan dus met z'n tweeën en dat zal voor mij echt wennen zijn. Ik mis het avontuur met de kinderen, het samen lachen en samen eten, samen wandelen en tentjes opzetten, fikkie stoken en het klieren van de jongens onderling. Een nieuwe fase in ons leven is aangebroken. De kids op eigen benen en wij terug voor pre-kinderen tijd. Nogmaals voor mij echt wennen maar ik heb me laten vertellen dat ook dit goedkomt (toch Elly?).

Na het boeken van de tickets brak er een drukke tijd voor ons aan. Ik een nieuwe job, het huis van mijn vader moest leeg, wat eigenlijk niet gehoeven had want Juul kocht het huis. Veel klussen, leuke weekendjes met de kids en met vrienden, we waren er maar druk mee. Als met al, geen goede voorbereiding dit keer. Wel leuke campings en huisjes geboekt. Ach, we nemen de kaarten van USA mee, een paar pinpoints in Maps.me en de rest zien we daar wel. Ik twijfelde even of ik wel een reisblog zou gaan schrijven. maar ik ga er toch weer voor. Leuk voor later en zo weet het thuisfront waar we uithangen. Dus vanaf 17 juli zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest!

Misschien sta je al op de mailinglijst omdat je er vorig jaar op stond. Voel je vrij om te blijven, dat vinden we leuk, maar voel je ook vrij om je uit te schrijven. Sta je er nog niet op en wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug op ons reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Richard en Yvonne