Gatwick Turret Guest house

17-7-23

Direct na haar werk pikte Fenna (samen met Fabrice) ons op. We waren mooi op tijd in Düsseldorf waar we afscheid van elkaar namen. Gisteren hadden we nog met alle kids en hondjes ge-bbqd. Gezellig!! Juul gaan we 7 weken niet zien! Het hondje van Jessie en Lars zal zeker flink gegroeid zijn in die 5 weken dat we weg zijn. Gelukkig kwam Jessie vlak voor vertrek nog even met Bruno bij ons aan. Wat een leuk hondje is het toch!! Fenna en Fabrice: nog bedankt voor het wegbrengen!

In Düsseldorf was het rustig maar onze vlucht wel verlaat. We hadden al in de smiezen dat er iets niet helemaal goed ging. Om te vliegen heb je 1 ding beslist nodig en dat is een vliegtuig. Laat die er nu net niet zijn. Geen idee waar ze het ding vandaan getoverd hadden maar op een gegeven moment mochten we gaan boarden. Toen we op onze plekken zaten kregen we te horen dat we niet mochten opstijgen. Het personeel wist ook niet waarom. Wat later kregen we een bericht dat er geen enkel vliegtuig mocht landen of opstijgen, dit ivm een veiligheidsprobleem. Uiteindelijk vlogen we maar wel veel en veel te laat. We hadden op dat moment al in Londen moeten zijn. Daar zou een taxi op ons wachten. We moesten immers naar Gatwick, de andere kant van de stad waar we morgen de vlucht naar Las Vegas gaan nemen. Vakantiestress noemen ze dit geloof ik. Zou hij er nog wel staan? Wat als hij weg was? 1,5 uur te laat arriveren de in Heathrow, maar wel een prachtig Londen in de nacht gezien, Wat is dat bizar mooi! In Heathrow renden we ons suf om de bagage op te halen. Aangekomen op de afgesproken plek was er geen taxi voor ons. Wat nu? Ik sprak een taxichauffeur aan die in plat Amsterdams antwoorde dat hij voor ons ging bellen. Helaas kregen we niet het gewenste antwoord. Het advies was om niet te lang te wachten. De treinen reden al niet meer en de bussen ook al niet meer. Jeetje, het zal toch niet weer zo’n vakantie worden. Mijn gedachten gingen uit naar de vakanties waar we nu nog over praten. Onze hond die we vergeten waren op de tolweg in Frankrijk, Juul die vermist was in Los Angeles, ik die in mijn bijna blote billen (te midden van de kerkgenootschap uit Salt Lake City, btw allemaal mannen) de Coyote culch afdaalde). Ach, het zijn mooie verhalen voor bij de borrel.

Net toen we bedachten om dan maar een taxi te nemen liepen we onze chauffeur tegen het lijf. Een typische Engelsman die niet snapte waarom ik zo blij was hem te zien. In de taxi vertelde hij volop over zijn thuisland Kroatië (hoezo Engelsman). Na 1,5 uur rijden waren we bij ons hotel in Gadwick waar we zelf mochten inchecken. De sleutel lag op de afgesproken plek, maar moesten we nu in kamer 6 of 9 zijn? Beiden kamersleutels leken niet te werken. Na het doorlezen van de papieren zag Richard dat we in 9 moesten zijn en konden bij onze on 01.30 uur de luiken dicht. Het begin is er!