Rodeway Inn Suites Blanding

20-7-23

Gisteren nog gebeld met Juul en vanmorgen met Fenna. Altijd leuk om wat van de kids te horen.

We waren vanochtend om 6.00 uur al uit de veren. We besloten om direct te vertrekken naar Page en geen gebruik te maken van de ontbijtservice. We konden pas om 7.30 uur ontbijten en dat was een beetje krap in e tijd. We hoefden pas om 8.30 uur bij de Anteloop Canyon te zijn, maar we wilden zeker niet te laat komen. We aten in de auto een appeltje en de laatste aardbeien op. Wilden nog gaan tanken en ineens….floep…. gaf de klok van de auto aan dat we in een andere tijdzone waren. Dat ging dus goed. Het volgende moment schoot de tijd weer terug, wat was dat nu weer? We besloten om niet te tanken en door te rijden naar de canyon. Daar kregen we te horen dat het pas 7.30 uur was. Leuk zo’n grensgebied. We konden al wel inchecken en Richard vroeg of er verderop nog benzinestations waren. Volgens man minstens het komende uur niet. Dat durfden we niet te gokken. We reden terug naar Page om te tanken en wat groenten te halen. Nog snel een paar muffins erbij, we waren er klaar voor.

Bij de Anteloop canyon mag je helemaal niets meenemen. Alleen een flesje waren en een fototoestel of een telefoon. Mijn hoesje van de camera mocht ook niet mee. Was immers een tasje toch, en dat mocht niet. We snappen het heus wel, zeker met die rare mafkezen van tegenwoordig die overal hun naam in kerven. Na een ritje van 15 minuten kwamen we aan bij de ingang van de canyon. We kregen een gids toegewezen die al behoorlijk op leeftijd was. Ze deed het kalm een en loodste ons netjes naar beneden. Ze vroeg aan ons of ze een foto mocht maken van ons met onze camera en heel vakkundig toverde ze de mooiste foto’s uit dat ding. Dat deed ze beslist vaker. Toen we de canyon aan alle kanten bekeken hadden gingen we terug. Een andere gids legde uit hoe de canyon ontstaan was en deed dat met behulp van zand en water. Heerlijk simpel, iedereen begreep het. Top instructie. Zal ik onthouden ?. De tour duurde ongeveer 1,5 uur en we liepen de canyon weer omhoog waar het intussen 37 graden geworden was. Als hijgend paard liep ik met de oude gids omhoog. Ik was blij dat we een vroege tour geboekt hadden.

We vonden de canyon prachtig. Zeker ook de uitleg van de gidsen en de rust in de ochtend was erg fijn. Toen we wegreden zagen we de grote touringcars al aankomen, fijn dat we die voor waren. Het mooiste tijdstip om de canyon te bezoeken is rond 12.00 uur. Wij waren dus vroeg maar vonden het geweldig.

Vandaag zouden we een flink stuk moeten rijden naar Blanding voor de overnachting, dus gas er op. We reden uren door het indianen reservaat. Aten in de schaduw bij een tankstation onze salade en toen snel weer door. Mijn internet deed het hier niet. Tis me wat he, de indianen kregen het slechte land en nu ook al geen satellieten.

We hadden wat oponthoud door wegwerkzaamheden. De weg was aan een nieuw laagje asfalt toe dat duurde wel even. Respect voor de mensen die daar dan met een stopbord in de brandende zon staan. Rich besloot even een dutje te doen, stoel naar achteren en pitten maar. Hij sliep bijna toen we weer mochten rijden maar Rich moest eerst nog zijn stoel omhoog zetten. Dit leidde tot grote irritatie bij het mannetje met het bord. Graag even doorrijden ja.

Onze 2e en laatste stop zou het House on fire zijn. We hadden het zo gevonden (dachten we) liepen wat rond op en rondom de parkeerplaats. Liepen naar de kloof en Google maps zei: u bent aangekomen op de plaats van bestemming. Nou, het zal wel maar wij zien geen huis. Maps.me erbij. Telefoon viel door de hitte uit (kon er een eitje op bakken) en geen house on fire te zien. We reden een stuk door maar de weg ging niet de goede kant op. Dan maar weer terug, een dirtroad op, was ook niet de juiste weg. We besloten om naar het hotel te gaan en morgen nog eens te kijken. Hier las ik dat het een wandeling van 4,5 mijl heen en 4,5 mijl terug was. Nou met deze hitte hier, nee bedankt. Dan maar geen house on fire. Intussen was er een lekker briesje en die steppenrollen (tumbelweeds) over de weg deed rollen. Joehoe, waar blijft John Wayne op ziin paard? Dit geeft toch wel echt een Amerika gevoel he. 1 tumbelweed belande onder de auto, hopelijk zitten er geen scherpe doornemen aan, ha ha.

Ons motel is een budgetmotel en een beetje spooky. We zijn zowat de enige gasten en ik kreeg er een Hitchcock gevoel van. We houden vannacht de deur maar goed op slot. Ik nam een douche en Richard maakte zijn dutje af. Daarna gingen we eten bij de A&W. Hier kun je tanken, boodschappen halen, bowlen en…….eten. Rich en Juul hebben deze teken ontdekt tijdens de pct. Normaal zou je er zo langs rijden en niet naar binnen gaan (omdat je er dus langs rijd ?). Je eet er prima voor weinig en lekker ook nog eens. Wat wil je nog meer.