6434 dry fork canyon road Vernal

23-7-23

Al vroeg namen we afscheid van “ons” huisje. Wat een pareltje was dit toch. We reden door het Momunent naar beneden waar we eerst de auto wasten. Na een poetsbeurt bleken er toch wel wat krassen op de auto te zitten. De lak was door ons gevecht met de struiken niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen. We tankten de auto goed vol want vandaag zouden we in een afgelegener gebied komen. Het was drie en een half uur rijden naar Dinosaur National Monument met daarachter onze cabin. Af en toe stopten we om een Indianentekening te bekijken op de rotsen. Toch wel triest dat ook hier van die randdebielen de boel vernielen. Er stonden foto’s voor en na de vernieling. 1 vraag: WAARROM?

Bij het visitorcenter was het heel erg rustig. 1 man voor ons vroeg naar een overnachtingsplek met zijn camper. Ook wij hadden er aan gedacht om hier te kamperen maar deden het niet omdat het firstcome campings waren. De ranger kon wat tips geven waar nog plekken waren en had daarna tijd voor ons. Het viel ons al op dat er hele grote insecten op de grond liepen, zeker 5 centimeter lang. Sommige met een staart. Volgens de ranger waren het krekels en die met de lange staart vrouwtjes. Met die staart legden ze hun eitjes in de grond. Het waren kannibalen. We zagen dat ze elkaar aanvielen en oppeuzelden. Lekker stel.

We reden een prachtige route door het monument en vermorzelde hierbij heel veel krekels. De wegen zaten er vol mee. Vogels pikte van de lijken en we kregen er de kriebels van. Het hele Monument zat onder die beesten. Wij blij dat we hier geen kampeerplek hadden. Op de route stapten we regelmatig uit om van de vergezichten te genieten daarbij goed oppassen om de deuren gesloten te houden en geen krekels plat te walsen. Het idee alleen al … gadverdamme.

Op een gegeven moment waren we bij een uitzicht en Rich gaf aan dat ik alleen maar even moest kijken. Hij wilde in het boekje van de auto iets opzoeken. Nou, dat was dus foute boel. Er bleek een lampje te branden dat er iets mis was met het motormanagement van de auto. Hij reed prima maar er was dus wel iets aan de hand. Goede plek ook om hier zo afgelegen (geen wifi) panne te krijgen. Gelukkig zagen we de man met de camper en vroegen hem om raad. Hij ging gelijk voor ons met Hertz bellen. Tijdens het half uur dat we in de wacht stonden kwamen de verhalen los. Hij wilde ons graag helpen omdat ooit in Duitsland in de problemen was gekomen. Hij had zijn tas in de trein laten staan en was alles kwijt. Overal kwam hulp en uiteindelijk kreeg hij zijn tas terug. Hij was blij iets voor een Europeaan terug te kunnen doen. Zo lief. Van Hertz kregen we de opdracht om naar Salt Lake City te rijden. Er was waarschijnlijk niets aan de hand maar voor de zekerheid moesten we toch langskomen. We gaven aan dat we pas over drie dagen in Salt Lake City zouden zijn. Dat was geen probleem. We kregen een casenummer en een naam van de medewerker die we gesproken hadden. Jeff (de man die ons hielp) gaf zijn 06 nummer. Als we toch in de problemen zouden komen dan konden we hem bellen en zou ons met zijn camper ophalen. Een dame op leeftijd vroeg of we voldoende water hadden. We hadden meer dan genoeg bij ons, maar wat enorm lief. We komen regelmatig in Amerika en hebben talloze voorbeelden van de hulp die we kregen als we weer eens in de penarie zaten. Deze kon ook weer op de lijst. Wat zijn het toch fijne, hulpvaardige mensen die Amerikanen, kunnen wij nog wat van leren.

Omdat we de auto niet meer vertrouwde durfden we de rest van de route niet meer af te rijden. We besloten om direct naar het huisje te gaan. We hadden een bericht van onze AirBnB gekregen dat de deur open was. Daar aangekomen (lekker afgelegen weer) zagen we een prachtige cabin bij een mooi houten huis. Het houten huis leek niet bewoont. Er lag een briefje dat we gebruik mogen maken van de tuin en verdere instructies. Internet is er hier niet, ook geen 4G. Enjoy being disconnected, stond er in de brief. O, ja, nog 1 tip: als het warm is in het huisje kunt u de ramen openzetten. Kijk daar hebben we wat aan.

We deden een dutje en dronken een kopje thee. Hobbelde de berg af om ergens wat te eten. Het was de Chinees geworden. Daar had ik weer internet en las in een mail van onze host dat het slot van de cabin kapot is. Maar geen zorgen, uw spullen zijn volkomen veilig. Tja de techniek he, het lampje van het motormanagement was in ieder geval uit gegaan. Of we daar nu blij mee moeten zijn...