Silver city campground first come > motel in Jordan Valley.

29-7-23

Om 6.45 uur waren we al wakker en verlieten onze kamer. Onze host was in geen velden of wegen te bekennen. Ik gaf het hondje een aai over zijn koppie en zei tegen hem dat hij het vrouwtje de groeten moest doen. Hij rende meteen naar de kelder. Ik liep achter hem aan en zag licht onder de deur van de badkamer komen. Op mijn roepen kwam geen reactie, ik liet het maar zo. Om op de badkamerdeur te kloppen was ook weer zoiets, gastvrijheid kent wel grenzen.

Onze rit vandaag naar Silver City zou vier uur duren zei Maps.me. Volgens Richard was er een restaurant en zouden we niet verhongeren. Onderweg tankten we nog maar eens en haalden we bij de Wallmart salade voor tussen de middag. Ik had geen zin om weer muesli als ontbijt te eten en opperede een warm ontbijt (eieren met toast en spek). Richard gaf als reactie “voor mij is muesli ook goed”. Prima dan doen we het niet dacht ik, ook goed. Een aantal kilometers verder een late droge reactie van Rich “maar het is wel lekker he”. Dus op naar de eerste plaats waar we de snelweg af moesten en dat was Mountain Home. We vonden een leuk restaurant en ik kon mijn geluk niet op toen ik zag dat de tv aanstond met de sprintrace van de Formule 1. Ze waren nog niet begonnen omdat het zeiknat was, had ik eventjes geluk. Ik appte Fabrice (de vriend van Fenna) dat we er klaar voor zaten. Direct belde Fenna op. Ze waren gezellig in Winterswijk met Jessie en Lars.

Het ontbijt smaakte goed en met een gevulde buik konden we er weer tegen. Fabrice appte me nog wat ik vond van de straf van Hamilton. Op dat moment wist ik nog van niets, later zag ik de touche en natuurlijk had Hamilton die straf terecht gekregen.

Gisteren was het alweer één jaar geleden dat Jolande (een studiegenoot) overleden is. Vandaag één jaar geleden hoorde ik dat en ook het slechte nieuws dat mijn vader gevonden was door de zorg. Eén dag later was hij al overleden. Hat was ook de dag dat we Richard en Juul zouden treffen. We hebben het er nog vaak over, zeker ook vandaag.

Op een gegeven moment moesten we van de weg af en het laatste stuk (56 mijl) ging over een zandpad. Veel keien in de weg, gaten en het stof vloog ons om de oren. Je ziet wel eens van die mensen die tijdens Parijs Dakar naast de chauffeur zitten om te vertellen hoe hij of zij moet sturen. Nou zo zat ik er op een gegeven moment ook bij. “Nee, Rich je moet nu naar rechts, zie je die grote steen?, nu naar links sturen, ja, goed zo”. Het was me het ritje weer wel. Silver City is het meest afgelegen stuk van de USA op Alaska na en dat hebben we gemerkt. Toen we in Silver City aankwamen was het een drukte van belang. We zochten de camping en vonden hem in eerste instantie niet. Een knul vertelde waar we moesten zijn, betalen hoefde we niet, da’s mooi. We reden een pad in waar een bord stond dat dit niet de weg was naar Jordan Valley. Daar hoefden we ook niet naar toe we zochten de camping. Het pad werd slechter en slechter en was zelfs voor onze fourwheeldrive niet meer te doen. Richard keerde de auto en reed het pad terug. Op de achterkant van het bord wat bij de ingang van het pad stond las ik: We told you so!. Hilarisch, we kwamen niet meer bij. We parkeerde de auto op de plek waar de camping was. Het was nou niet echt de camping die we in gedachten hadden. Er waren 2 wc’s huisjes, heel veel buggy’s, veel toeristen in de stad, veel koeienvlaaien overal en gelukkig geen grote kevers. Die hadden we namelijk onderweg een heleboel gezien. Onze verkenningstocht bestond om door het stadje te lopen en te vragen of we inderdaad op de goede plek waren voor de camping. De mevrouw van een winkel vertelde ons dat we goed zaten. Richard leek het een goed idee om een reservering te maken in het restaurant voor vanavond. Daar vertelde men dat er een conferentie was en alles vol zat. Gelukkig hadden we onze salade nog en aten die bij de auto op een picknicktafel (onze vermeende campingplaats) op. De buggy’s vlogen ons links en rechts voorbij. Rich vroeg me of ik hier wilde blijven. Heel eerlijk…. neuh. Hij ook niet gelukkig. We somden op wat ons niet beviel en besloten weg te gaan. Toen we het stadje uitwaren (wat gewoon een stadje was waar mensen wonen en werken) kwam Rich erachter dat hij zijn bril kwijt was. Ergens had hij hem verruilt voor zijn zonnebril, maar waar en waar lag dat verdomde ding? We stopten de auto en gingen zoeken, niets te vinden. Misschien dan bij de picknicktafel? Verdorie moesten we weer door dat hobbelstadje heen. Bij de picknicktafel lag geen bril wel de schoenzool van Richard. Gisteren tijdens de kanotocht hadden zijn slippers het begeven en het bewijs lag nog bij de picknicktafel. Uiteraard hebben we de zool meegenomen om later weg te gooien. Ik belde naar het restaurant van vanmorgen maar die hadden geen bril gevonden. Je piekert je toch suf waar dat ding gebleven kon zijn. Rich heeft min 7 en heeft zijn bril echt nodig. Nou, ja we zouden later wel kijken eerst maar eens bij Jordan Valley zien te komen. Hobbelde bobbel weer een ander zandpad, het bleef maar doorgaan, twee uur lang. Hertz zal ons weer dankbaar zijn. Maps.me gaf aan dat we nog 5 mijl te gaan hadden, fijn we waren er bijna. Voor ons zagen we de weg breder worden maar ook de glinstering van een flinke plas water, zeg maar gerust een klein vennetje. De weg ging aan de andere kant verder. Richard stopte en ik dacht: hij gaat hier vast doorheen rijden maar ik wil eerst wel weten hoe diep het is. Ik deed mijn watersandalen aan en liep erin. Het water kwam tot mijn knieën. Volgens mijn eega moest dit wel kunnen, ik was het er niet mee eens. Net toen we dit aan het bespreken waren stopte er een auto met een moeder en zoon. Ze vroegen aan mij of we er doorheen gingen. Nou, niet dus, het is een rental. Tja, zei de moeder die van ons is van ons en ook wij gaan het niet doen, we rijden wel terug. Tjeetje, dat hele stuk weer terug. Jammer maar het kan niet anders. Terug in de auto babbelden we over of we het wel gedaan zouden hebben als de jongens erbij geweest zouden zijn, of Harrie. Waarschijnlijk wel, dan had ik geen stand gehouden. Volgens Richard kon deze auto het wel hebben, de inlaat zit hoog en de motor ook. Was het fout gegaan dan was er vast wel iemand geweest die ons eruit getrokken zou hebben. We hadden ook nog drie weken de tijd om de auto te drogen. Different point off view. Kijk zelf maar naar de foto en oordeel, wat zouden jullie gedaan hebben?

Na een hobbelpad van 2 uur terug kwamen we op de asfaltweg in Jordan Valley. Er was geen camping en Booking.com kon geen motels aanbieden. Richard zag achter een benzinestation wel een motel. Er was een winkel bij maar de bediende stuurde ons naar het benzinestation. De eigenaresse runde het benzinestation, de plaatselijk bandenhandel (zal wel goed floreren hier met die geweldige wegen) en het motel. Ze was juist bezig om banden te verwisselen en met haar zwarte handen pakte ze een kartonnetje waar de nummers van de kamers op geschreven stonden. We kregen kamer 108, 70 dollar aub. “De winkel is open tot 22.00 uur en er is een foodtruck (is van een vriendin van mij) die om 20.00 uur sluit. Meer hebben we hier niet. Geef de sleutel hier morgen maar af of laat ze maar in de kamer, alles is goed”.

Kamer 108 zat aan het einde van de rij en is helemaal prima. We sjouwden al onze spullen uit de auto en gingen de boel eerst maar eens organiseren. De bril was nog steeds zoek en toen ik in een vakje in het portier aan de bestuurderskant voelde ik daar toch echt een bril. Ik weet zeker dat er mensen zijn die dit nu lezen en dit soort situaties herkennen……

Richard scoorde bij de winkel speciaal biertje en ijsjes. Later op de avond zigzagden we door de kevers (acht cm grote sprinkhanen) naar de foodtruck, het was me het dagje wel weer.