Alvord Hotsprings en Campground

30-7-23

In het motel aten we onze trouwe muesli en we konden er weer tegenaan. De eerste stop was de Leslie Gulch. Hiervoor moesten we eerst 35 mijl de andere kant op rijden. Daarna 27 mijl over een zandweg om bij het eindpunt te komen. De omgeving deed surrealistisch aan, was erg verlaten en ongelooflijk mooi. De ene “wauw” en “kijk eens daar” volgde. Ik zou zeggen bekijk de foto’s maar eens. Op een gegeven moment zag ik ratelslang dwars de weg oversteken. Ik riep maar het was al te laat, Richard reed over de slang heen. Hij stopte en ik stapte uit om te kijken of de slang nog leefde. Natuurlijk op veilige afstand. En leven, dat deed hij zeker. Hij richtte zich hoog op en ratelede er op los. Gelijk had hij. Toen hij wat gekalmeerd was vervolgde hij zijn weg. We zijn nog even blijven staan om er voor te zorgen dat hij veilig over kon steken, dat waren we hem wel verschuldigd.

Aan het einde van de gulch is de Owhee Iver. Dit is Public land en de Amerikanen hebben hier een mooie camping gemaakt met overdekte picknicktafels en sanitair. Eén familie had hier gebruik van gemaakt. Toen we alles bekeken hadden reden we naar Succer Creek. Richard had gelezen dat we daar Thunder eggs konden vinden. We aten er onze lunch (kersen en mango) en ik zocht op mijn gemakkie naar de eieren. Misschien heb ik er een paar gevonden, wie weet. Richard deed een dutje op de picknickbank.

Daarna was het de hoogste tijd om onze overnachtingsplek, Alvord Hotsprings Campground te gaan zoeken. We dachten dat het niet ver weg zou zijn maar Maps.me vertelde ons dat we er 8,5 uur over zouden gaan rijden. Veelal zandwegen natuurlijk maar toch. Richard pakte de kaarten er maar eens bij en we vertrouwden toch maar op Maps.me. Heel even had ik wifi en zette mijn hulpbron GoogleMaps in en die dacht er anders over, gelukkig kon deze ons in vier uur naar de camping brengen.

Bij de eerste afslag stond er een bord dat er de komende 120 mijl geen winkel, benzine of café is. We weten intussen dat ze hier geen grapjes over maken maar toch is het voor ons moeilijk in te denken dat je zo ver van de bewoonde wereld zit. Na uren hobbelen over het zandpad kwamen we aan. Er was niemand op de camping en bloedheet. Mijn hemel, ik had hier twee dagen geboekt. De camping grenst aan de Alvord dessert met op de achtergrond de Steensmountains. Geen greintje schaduw en een keien als ondergrond. Bij binnenkomst van het primitieve receptie gebouw vroeg de medewerker of we voor 1 of 2 dagen geboekt hadden. Ik greep mijn kans en zei: nou eigenlijk twee maar één is ook goed. Geen enkel probleem. Heerlijk dat ze zo gemakkelijk zijn hier. Ik vroeg of er in de buurt een restaurant was maar daarvoor moesten Burns, 121 mijl verder op. Grapjas. Hij verkocht wel koeken, water, snoep en wijn. Ach we redden ons wel.

Omdat het zo heet was besloten we eerst de hotsping te bezoeken. Die tent opzetten kon ook later wel als het wat was afgekoeld. We troffen er een provisorisch hutje met twee bronnen. Eentje was veel te heet, maar die buiten was heerlijk. Je kon gaan zitten op oude wastrommels. Twee heren sloten zich bij ons aan. Het waren oudere broers en waren hier als kind ooit geweest, het was niets verandert. Ze waren zo blij en opgetogen als kinderen die op schoolreisje waren. Ze waren al twee jaar aan het voorbereiden om hier naar toe te gaan. Vrouwen bleven thuis, die hielden hier niet van. Ze zaten flink op de preekstoel en waren een komisch duo zo samen. We hebben ons prima vermaakt. Toen wij weggingen zag ik dat een van het de zwembroek nog had laten liggen. Gelukkig konden we ze nog waarschuwen voordat ze verder zouden gaan.

Na het opzetten van de tent kwam toch het verhaal: eten. Hoe gaan we zonder vuur water warm krijgen? We wilden aardappelpuree maken en dat is best lastig met koud water. Richard zou de groenten snijden (we hadden in de koelbox nog een paar tomaten en pepers gevonden) en ik zou warm water regelen. Ik mocht in de receptie de magnetron gebruiken en terwijl ik het water verwarmde knoopte ik een gesprek met de receptiemedewerker aan. Hij woonde op een boerderij in de buurt. Ik vertelde trots over onze kinderen. Hij vertelde dat hij een drieling had. Hij zich daarna meteen willen laten helpen maar was te laat. Zijn vrouw was alweer zwanger. Ze baden tot god dat het weer geen drieling zou zijn. Ik kocht nog wat te snoepen en wijn en kreeg van hem abrikozen uit eigen tuin. Zijn dochter had die vanochtend geplukt. Heel erg lief. Richard kwam intussen eens kijken waar ik bleef. Ook nu weer gezellig gekletst. De man liet ons in een boek zijn familie zien en Richard dacht die foto te herkennen van internet. Statig bij een kar, al zijn kinderen en zijn vrouw, zo trots.

Tijdens het avondeten stopte er een auto met jonge gasten. Ze kwamen vanuit de woestijn en vroegen aan ons of wij bier voor hun wilde gaan halen. Ze waren eerst al geweest maar waren hun ID vergeten. Richard wilde dat wel doen. Het verhaal rammelde aan alle kanten maar we snappen ze wel. De knul ging bij me zitten en had tips over de woestijn en de omgeving. Wisten we dat we er moet de auto overheen konden rijden? Moesten we zeker doen. Leuke gast. Richard kwam terug met het bier en vertelde me later dat de bediende zei dat er eerder ook al jongens waren die bier wilde kopen. Omdat ze geen ID bij hadden deed hij het niet. Iedereen moet dat ook 21 jaar of ouder zijn. Er stonden camera’s en hij durfde het niet aan. Richard hielt wijselijk zijn mond.

Na het eten gingen we weer naar de hotspring. Richard was er weer zo uit maar ik bleef heerlijk liggen. Richard zou een wijntje halen en toen kwam er een stel bij die in hun blote kont de hotspring ingingen. En ik maar denken dat ze hier zo preuts waren. Het werd een superleuke avond. Ze kwamen uit Portland. Hij werkte als monteur en zij in het ziekenhuis als laborante. Toen de PCT ter sprak kwam vertelde de man dat hij de AT (Appalachen Trail) gelopen had. Dit is een langeafstandswandeling in het Oosten van Amerika. Bill Bryson schreef er een boek over wat we ooit voorlazen aan de kinderen tijdens een van onze reizen. Dit boek plantte een zaadje bij Juul. Ongelooflijk, wat een kleine wereld. We hebben tot in de late avond zitten kletsen met een biertje en een fles wijn. Het was een top-avond. Het ene verhaal na het andere over de PCT en de AT, we hebben genoten. Het was al donker toen we onze tent opzochten die moederziel alleen op de camping stond. Maar goed dat we gereserveerd hadden.