Oyo Burns

31-7-23

Hoe gaaf is het om wakker te worden in je tentje terwijl de coyotes aan het huilen zijn? Wel gaaf he!! Dat overkwam ons vanochtend. Wat we toen nog niet konden weten dat dit misschien wel eens een voorbode kon zijn voor een supergave dag, daarover later meer. We werden dus wakker door het gehuil van de coyotes en besloten om meteen op te staan. Tentje afbreken, eten en op zoek te gaan naar de ingang van de woestijn. De tip die de jongen mij gisteren gaf om over de Alvort Dessert te rijden namen we maar al te graag aan. We reden een stuk, lekker gassen, maakten wat foto’s en gingen op zoek naar ons eerste echte doel van vandaag, de Borax Lake Hotspring. Deze hotspring is niet om in te zwemmen en lijkt op een miniatuur van Yellow Stone. We reden een zandpad in en zagen een gier op een elektriciteitsmast zitten. Hij bleef mooi zitten voor de foto. Daarna een grote roofvogel die ik alleen kon vastleggen op de camera en niet met de telefoon. De foto’s die ik post in ons blog zijn overigens allemaal met de telefoon gemaakt. We reden een heel stuk en het pad werd slechter en slechter. Uiteindelijk besloten we 2 km voor het einde om te draaien, het ging echt niet meer. Je wil hier overigens niet vast komen te zitten in vulkanisch gebied zonder een mens in de buurt. Gevalletje jammer maar helaas.

Ons tweede doel was de Steens Mountain Loop. We hoorde gisteren al dat we niet de hele loop konden doen omdat er rotsblokken op de weg gevallen waren en moesten hem nu vanuit het westen binnen rijden. Richard reed gelukkig niet al te hard want ineens stond er een kudde koeien voor ons op de weg. Drie cowboys op paarden probeerden de boel te managen. Binnen de kortste keren hadden ze de koeien netjes aan de rechterkant van de weg en konden we passeren. Nu weten we zeker dat we in Amerika zijn.

Verderop waren er wegwerkzaamheden waar we voor moesten stoppen. In Nederland gebruiken ze verkeerslichten om het verkeer te regelen, hier zetten ze mensen in de bloedhete zon neer met een stopbord. De man met het stopbord had de zelfde auto als wij alleen aan vijf jaar ouder. Hij was helemaal weg van de auto, had er 22.000 dollar voor betaald. De man zelf had geen tand meer in zijn mond en droeg ook geen kunstgebit, kwestie van keuzes maken denk ik. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en liet stoer op foto’s zien dat hij enkeldiepte door een plas gereden was. Ik dacht “da’s nog niks, ik doe dat met onze eigen auto als ik de kans krijg, ha ha”. Ik liet hem de foto zijn van de plas water waar Richard door wilde rijden en vertelde hem dat de plas kniehoogte was. Nou, hij zou er absoluut niet doorgereden zijn. Kijk eens aan. We kregen het teken om achter de pilot car aan te rijden en namen afscheid van deze leuke man.

In Frenchglen tankten we de auto vol en dronken koffie bij een winkeltje. Ik moest naar het toilet en werd doorverwezen naar het buitentoilet van het ernaast gelegen hotel. Daar hadden juist besloten om het gras te sproeien en het was nog een hele uitdaging om droog bij het wc-hokje te komen. Eenmaal binnen dacht ik dat ik veilig zat maar op de een of andere manier werd ik aardig nat van de sproeier. Het dakje bleek niet zo functioneel te zijn.

Toen was het toch echt de tijd om aan de loop te beginnen. Natuurlijk was het weer een zandpad en onderweg zagen we een dode aangereden slang. In het begin stelde de omgeving niet zoveel voor. We kwamen hoger en hoger en zagen heel veel mooie bloemen in allerlei kleuren. We bereikten de sneeuwgrens en genoten van de uitzichten. Op de top was een uitzichtpunt over het dal. Daar aangekomen moesten we nog 200 meter lopen om echt over de rand het dal in te kijken. Daar zaten vier mensen het dal in te staren. Ze vertelden dat er over enkele minuten een jachtvliegtuig door het dal omhoog zou komen. Er was iemand met grote camera’s die in verbinding stond met de pilote (ja een vrouw) en die was naar de richel gelopen. Voor ons was deze persoon niet zichtbaar. We kletsten gezellig wat met onze camera’s in de aanslag. Na een kwartier wachten hoorde we daar warempel een herkenbaar geluid. Het vliegtuig kwam vanuit het dal naar ons omhoog gevlogen en scheerde naast ons verder. Wat was dit gaaf zeg en wat een herrie, we voelden ons hele lijf trillen. De pilote gaf een aardige show weg en ze maakte deze manoeuvre een keer of tien waarbij ze ook loopings maakte. De adrenaline vloog door ons lijf, dit was zo verschrikkelijk gaaf om te zien. Daar sta je dan met zes mensen op de top van een berg en iemand die ergens in een richel verscholen zit van dit schouwspel te genieten. De laatste keer vloog ze rechts over de bergkam en maakte een aantal malen een links en rechts beweging. Zo zei ze gedag tegen ons en weg was ze. Het was fantastisch om te zien en dit te mogen meemaken. Dit is een van de vetste dingen die we in ons leven gezien hebben. Toevallig waren we op het juiste moment op de juiste plek. We bekeken in de auto ons beeldmateriaal en gelukkig stond ze er goed op. Lieve dame in de cockpit, super bedankt voor de prachtige show!

We reden nog wat rond daarboven maar waren zo onder de indruk van de vliegshow dat we echt niet meer van al dat moois konden genieten. Er ging een lampje branden van het motormanagement, nee he, we hadden toch een andere auto…. We zien wel. Omdat we geen overnachtingplaats hadden besloten we naar Burns te rijden en te kijken voor een camping of een motel. Het is het laatste geworden, ik wilde graag beeldmateriaal uploaden en aan mijn verslag werken.

We aten bij een restaurant in vergane glorie stijl en het eten was al net zo. Bij een autowasserette spoten we auto af, het vuil bleef maar komen. In ieder geval is het ergste vuil eraf in geval we deze ook in moeten ruilen……