Silver Falls campground Reserve America

3-8-23

De kamer hadden we zo opgeruimd en vertrokken naar Eugene om de auto te ruilen. We reden door het prachtige Willamette, een groot bosgebied in Oregon. Fenna en ik zouden er vorig jaar ook naar toe gegaan zijn, maar dat ging niet door. We wilden er goud zoeken. Volgens mij is dit bos nog niet zo toeristisch, veel beekjes, bergen, bomen en groen. Echt heel mooi. We reden er zeker 80 mijl door heen, zo uitgestrekt dat kun je bijna niet bevatten als Nederlander. Verder zagen we hele heuvels met afgebrande bomen, zo jammer. Huizen waren ook weg maar ook wel weer aan het opbouwen. Er stond ook veel te koop, we dachten dat mensen hier niet meer durfden te wonen door die grote bosbrand, wie weet. Ergens op een mooie picknickplek in het bos aten we onze muesli. We verbaasden ons over de schoonheid. Hele plukken groen hingen aan de bomen, het leek wel een sprookje. En niemand te zien.

In Eugene hadden de kleine luchthaven zo gevonden. Toen we de auto parkeerde zagen we een vrachtwagen met aanhanger. Daar stond onze Jeep op, hoe toevallig is dat. De chauffeur reed er net mee weg. Bij de carrental ging het er heerlijk relaxt aan toe. We vertelde kort ons verhaal, kreeg een andere auto mee. Gooiden onze spullen in de nieuwe auto, brachten de sleutels van de andere auto naar Enterprise en klaar waren we weer. We raken er intussen bedreven in.

Het was intussen 14.00 uur en de magen begonnen te rammelen. We aten bij Taco Bell een hapje en konden er weer tegenaan. Ik had een aantal covered bridges gepinpoint en er was er een op de route. Nou ja, een klein omweggetje van tien minuten, waar hebben we het over. We bekeken de Gilkey bridg uit 1838 aan alle kanten en bleven even over de reling hangen on te kijken naar een man die bezig was om een turbine in werking te krijgen. De man was al op leeftijd, ik schat 75 en balanceerde over de balken om niet in het water te vallen. Gelukkig ging het goed.

Vandaag was het plan om te kamperen in Silverfalls campground. Dit hadden we een half jaar geleden al geboekt. Toen ik er een maand later achter kwam dat ik een fout had gemaakt met de datum was kon ik niet meer voor vandaag en morgen (twee dagen) boeken. Vandaag ging nog wel dus hebben we dat maar gedaan en voor morgen een andere camping genomen. Silverfalls is een State park camping en daar hebben we het meestal niet zo op. Druk, gillende kinderen, herrie tot diep in de nacht, we kunnen er verhalen over vertellen. Deze echter verbaasde ons positief. Ik schijf dit verhaal nu om 21.45 uur en ben de enige op de camping die nog wakker is. Tenminste zo lijkt het. Toen we aankwamen was er geen host en die hebben we trouwens nog steeds niet gezien. Richard deed een kort dutje en daarna begonnen we om 17.00 uur aan een van de mooiste wandelingen die we ooit gedaan hebben. Mocht je ooit de kans krijgen dan is dit zeker een aanrader. De trail of the ten waterfalls is 12 km lang en er zaten best pittige stijgingen in. Maar met mijn nieuwe wandelschoenen liep ik op wolken. We zagen tig watervallen, de een nog mooier dan de andere. Varens die zo mooi waren dat ze nep leken, bruggetjes over de beekjes, stroomversnellingen, mos wat aan de bomen hing noem maar op. Dit zou zo een inspiratiebron voor de Efteling kunnen zijn. We zagen niet zo veel mensen en konden lekker doorlopen. Je kon achter een aantal watervallen doorlopen, moest bukken om je hoofd niet te stoten tegen overhangende rotsen. We kwamen wandelaars tegen die ons vertelde dat er een stinkdier over het pad liep. Niet gezien, ook geen behoefde aan ha ha, we stonken zelf al hard genoeg van de hike. Om 20.00 uur waren we weer terug op de camping. Mijn smartwatch vertelde dat hij trots op me was, kijk eens aan. Richard sneed wat groenten voor het avondeten en een lieve buurvrouw maakte water voor ons warm voor de aardappelpuree. Een simpel maaltje , alles smaakt beter na een wandeling in de buitenlucht. Lang leve de camping.