Sunset Falls campground rec.gov

4-8-23

De bedoeling was om vroeg op te staan en op zoek te gaan naar de Abiqua waterfalls. We waren om 7.00 uur op en gingen direct op weg. Het was een uurtje rijden dus dat viel wel mee. De tent was zo weer afgebroken en eten zouden we onderweg wel doen. Zo konden onze buren lekker uitslapen. Ergens halverwege trapte Richard op de rem. Bramen. Dit deden de heren ook op de pct, als er wat te halen is dan eten maar. Heerlijk zo’n ontbijt. Weer een half uurtje verder aten we onze muesli op het terrein van de plaatselijk scouting. Er stonden prachtige picknicktafels en we claimden er één. Gen kip te zien.

Ik had de waterval gepinpoint en wist dat het nog een eindje lopen was. We waren de eerste die dag. Je kon op drie plekken je auto parkeren. Omdat het een grindpad is en we niet weer gedoe wilde hebben met de auto zette we hem netjes op de eerste plek. 3,2 km lopen, ”doen we even” zei Richard. Net na de eerst bocht werd de weg beter en prima berijdbaar. Ik had er de ju in want de weg ging behoorlijk naar beneden en als we daar waren moesten we nog aan de trail beginnen. Maar goed ik wilde perse die waterval zien toch, dan ook niet zeuren. Een km verder stapte ik op een steen, die rolde onder mij vandaag en daar lag ik. Resultaat: 1 flink geschaafde knie. Richard ging de auto halen en was binnen twintig minuten terug. Hij was de berg opgerend. We maakte de wond schoon en ik deed er wat Betadine op. We besloten om toch maar zover mogelijk naar beneden te rijden en vanuit daar het pad te volgen naar de waterval. Er kwam een gezin aan die vroeg of wij wisten waar de waterval was, niet echt dus. Ze besloten om de auto ook maar te laten staan en verder te lopen. De weg werd te slecht. We kwamen een fotograaf tegen die een verhaal had over touwen waar je naar beneden moest slingeren, niet te doen, veel te stijl zei hij. Dat beloofde wat. Hij stopte ermee en ging terug.

We volgden eerst nog een pad, maar dat bleek het verkeerde te zijn. Maps.me gaf aan dat we nog 20 minuten moesten lopen en dan zou daar de echte trail beginnen. Ik begon nu wel door te krijgen waarom we zowat de enige hier waren. Uiteindelijk vonden we het pad en konden we beginnen. Nou laat ik het zo zeggen: de fotograaf had niets te veel gezegd. Onze kinderen hadden dit overigens vast geweldig gevonden. Supersteile smalle paden, touwen om je aan vast te houden, zelfs met de wandelstokken was het een hele afdaling. “Zo zag de pct er ook uit, zei Richard”. Twintig meter voordat we er waren gaf ik er de brui aan. Ik durfde niet meer, zat huilend op een boomstronk boven het ravijn en dacht: ik ben er klaar mee. Mijn ene knie deed pijn van de schaafwond en de andere pijn van het afdalen. Op mijn verzoek ging Richard wel door en maakte foto’s. Terwijl ik aan het wachten was kwam het gezin voorbij. Ze hadden de ingang gevonden. “Wat, is er nog zo’n stuk met die touwen? Jazeker zei ik, succes ermee. Een eekhoorntje kwam naast me op de boomstronk zitten en bekeek me eens goed. Die moet vast gedacht hebben “wat doet dat maffe mens hier? “. En gelijk zou hij hebben.

Toen Richard terug was vertelde hij doorleuk dat het was een mooie waterval was maar die van gisteren waren ook mooi. Fijn zo’n nuchtere opmerking.

Daarna liepen we weer naar de auto toe, pittig omhoog. Al met al twaalf km gelopen met als resultaat een geschaafde knie en geen waterval gezien. Het was eigenlijk de bedoeling dat Fenna en ik deze vorig jaar gedaan zouden hebben. Moet er niet aan denken dat we er moet z’n 2en aan een touw gebungeld hadden.

We zagen onderweg naar onze volgende camping een wijnproeverij. Vonden dat we dit wel verdiend hadden. Proefden 6 bodems wijn en kochten 2 veel te dure flessen. Bij de camping aangekomen hadden we een prachtige plek. Daarvoor moesten we echter wel een heel eind met onze spullen sjouwen. Van onze buren kregen we warm water voor de noedels en dronken 1 fles wijn in 1 keer op. Om 21.00 uur ging het licht uit. We sliepen tot 6.30 uur de volgende dag. We zullen het wel nodig gehad hebben, zou mijn moeder gezegd hebben.