The bunkhouse, Scappoose airbnb locatie komt nog

The bunkhouse, Scappoose airbnb locatie komt nog

Midden in de nacht moest ik naar het toilet. Mijn knie was aardig warm en deed pijn. Nee, he toch geen ontsteking, niet nu. Ik ging weer slapen om rond half zeven weer wakker te worden. Fenna appte me, ze had het reisverslag gelezen en maakte zich zorgen. “Stuur eens een foto door, zat er vuil in de wond? Wanneer was je laatste Tetanus injectie?” Ik had geen idee. De foto stuurde ik door en mijn dochter sommeerde me om contact op te nemen met een arts. Nou, dat moest dan maar. Als een braaf kind ging mijn brein aan de slag. Wie moet ik bellen? Ik heb hier geen bereik. Waar mag ik naar toe? Als verzekerde van ASR kreeg ik geen contact via WhatsApp. Wel stond er te lezen op hun site dat ik SOS international moest bellen als het om zorg ging die niet tot terugkomst kon wachten. Nou, zo erg was het nu ook weer niet, aan de andere kant…..toch maar doen. We reden weg van de cabin en ik belde via Whatsapp met Fenna. Jessie was er toevallig ook. Samen regelden de meiden dat ik naar de spoeddienst mocht. We reden eerst naar St. Helens maar daar werden we doorverwezen naar Portland. Bij binnenkomst moesten we eerst onze tassen, vesten, riemen, en horloges door een scanner laten gaan. Daarna waren wij aan de beurt. Net zo’n controle als bij de luchthaven. We werden goed bevonden en gingen naar de dame aan de balie. Ze vroeg naar mijn paspoort “heeft u echt zoveel voornamen? Wat erg voor u”. U moest eens weten mevrouw en dan heb ik ook nog een roepnaam. Een broeder nam ons direct mee. Mijn bloeddruk, zuurstof in het bloed en temperatuur werden opgemeten. Alles was oké. Door naar de onderzoeksruimte waar hij vertelde dat de arts zo zou komen. Hij was nog niet weg of de arts kwam binnen. Hij had een bandana om zijn hoofd en wilde van alles weten over onze reis. Wauw, de pct. Keek zijdelings naar mijn schaafwond, voelde eraan…. Ziet er prima uit. Leuke gast. “O, dus je komt alleen maar voor een prikje? Geen punt, regel ik. Misschien ook nog een antibioticakuur erbij? Just in case? Deal”. Nog geen vijf minuten later had ik een prikje en een recept voor een kuurtje. Konden we in het ziekenhuis ophalen. Ongelooflijk, hoe snel we weer buiten stonden. Het kuurtje bewaar ik voor just in case. Wat niet nodig is, is niet nodig. We belden met het thuisfront om te vertellen dat er kans op overleving was.

Het plan was om een boomtoppenwandeling doen (is precies dat zoals je het noemt) maar dat leek ons nu met die knie geen goed plan. Acht km verderop had ik de RoseGarden gepinpoint. Deze zouden Fen en ik bezoeken ware het niet dat… Misschien een beter plan nu. Het was er erg druk, een parkeerplaats was moeilijk te vinden. Omdat het weer wat minder was dacht half Portland “weet je wat, we gaan naar de Japanse tuin en de RoseGarden”. Ik zei tegen Richard dat ik niet perse meer hoefde, hij ook niet. We hebben thuis ook rozen zei hij droog.

Van ons vrienden in de hotpool hadden we de tip gekregen om naar Sauvie Island te gaan. We reden naar het noorden en staken de brug over. Tja, hoe zal ik het eiland een beschrijven? Er zijn heel veel fruittelers. Je kunt overal zelf je fruit plukken en afrekenen bij de kassa. Er zijn heel veel bloementelers. Ook hier kun je bloemen kopen in allerlei soorten. Waar bloemen en fruit zijn, zijn ook bijen. Dus was er ook honing te koop. We zagen bijenkasten staan, veel weilanden en aan het einde van het eiland was er een mogelijkheid om te recreëren. Zeer beperkt, maar toch. Het eiland is omsloten door de Columbia River die ooit besloten had om dit stuk land tot een eiland te maken. In het midden van het eiland is een meertje, maar dat hebben wij niet gezien. Verder was het hele eiland vergeven van de wilde bramen. Kilometers lang en meters hoog. Ze hingen met trossen aan de struiken. We hadden bij een farm al frambozen geplukt. Eén bakje voor onze host en een eentje voor onszelf. Maar mijn lief kon het niet laten om ook bramen te plukken. Hij gooide wat water in een oude wegwerpbeker, spoelde de koffie weg en ging aan de slag. Voor mij een mooi moment om de foto’s te uploaden. Als we hier hadden gewoond weet ik zeker dat we iedere dag bramen gingen plukken om jam te maken. Het deed me denken aan vroeger. Mijn moeder en ik bramen plukken en jam maken. Zij wist struiken te staan. Mooie herinneringen. Hmm, als we weer thuis zijn zal ik een gaan kijken of de struiken er nog staan.

Vanochtend had Richard brood en kaas gekocht. Van onze host mochten we de BBQ gebruiken. 1 en 1 is 2… we zouden hamburgers gaan bakken. Zo kon het brood mooi op. We hadden nog 2 tomaten, wat gejatte zakjes tomatenketchup, plakje kaas er op en klaar. Het toetje bestond uit bramen en frambozen. We nestelden ons aan de achterkant van onze cabin, aten heerlijk en bedachten wat we morgen zouden gaan doen. Richard vroeg me of we morgen eindelijk eens een normale dag konden hebben. Ik neem aan aan dat hij rustig bedoeld.