Horsfall campground

8-8-23

We ruimden de cabin op en namen afscheid van deze prachtige omgeving. Wat was dit toch een heerlijke plek om te verblijven. Gisteren avond wisselden we nog gegevens uit met onze host Kimberly. Wie weet zien we elkaar nog eens terug, dat zou leuk zijn.

Vandaag moesten er veel kilometers gemaakt worden, het doel was de Pacific Ocean. We tankten de auto vol en kwamen er achter dat er een weg was afgesloten. Er werd niet aangegeven hoe we moesten rijden dus lieten we Maps.me haar werk doen. Het leek een logische route die ons tot bovenaan de berg bracht. Na een half uur gereden te hebben bleek dat ook hier een wegafsluiting was en konden we weer terug. Maar we hadden wel een coyote gezien, ieder nadeel heeft zijn voordeel.

Om 11 uur aten we ons ontbijtje en zag ik een zak met spullen in de koelbox liggen. Ik vroeg aan Rich wat dat was. Hij vertelde dat hij de koelkast had leeggemaakt en dit ook meegenomen had omdat hij dacht dat het van ons was. Niet dus. Ik stuurde Kimberly later een berichtje om het uit te leggen. We waren al te ver om terug te gaan, gelukkig was het geen probleem. We hadden nog heel veel blauwe bessen over van het plukken een paar dagen geleden. De bessen die Richard geplukt had waren al op maar die van mij nog niet. Die aten we heerlijk op. Er zat een zwerver langs de kant van de weg en ik liep met een bekertje bessen en vroeg hem of hij daar zin in had. Hij nam ze dankbaar aan. Toen we weer wegreden zongen de Rasberries: Go All The Way. Toeval of niet?

Rond een uur of 2 waren we bij de kust en reden de kustweg naar het zuiden af. Regelmatig stopten we om van het uitzicht te genieten. Toen de kinderen klein waren reden we deze weg ook maar dan voor zuid naar noord. Nu dus andersom, het was weer genieten. De Seal Cave was ons volgende doel. Hier ga je met een lift naar beneden en zie je de zeeleeuwen van dichtbij op een rots zitten. We parkeerde de auto en gingen naar binnen. De prijzen logen er niet om $17,00, die is gek, we zien die beesten zeker nog wel voor minder geld. Intussen begon het warm te worden in de auto want de airco gaf er de brui aan. Richard dacht meteen aan Las Vegas straks. Gelukkig deed hij het na een kilometer of 50 weer. Wel iets om in de gaten te houden, we zijn alert op lampjes.

Bij onze camping was het even zoeken naar onze plek. Er zou een host moeten zijn maar die hadden ze hier nog nooit gezien. Met hulp van een aantal gasten vonden we onze plek. Richard lukte het niet om de haringen in de grond te krijgen dus zetten hij maar een balk op de plek waar de haringen eigenlijk ouden moeten zitten in de hoop dat de tent niet weg zou waaien. De muggen hadden het op ons voorzien en we gingen snel weer op pad. Er waren een paar mooie uitkijkpunten en zeehonden en zeeleeuwen die we wilden bekijken. Wat een herrie maken die beesten zeg, niet normaal. We aten een burger bij het plaatselijke bowlingcenter. Daar hadden ze de tv aan en keken we naar bloopers, we moesten zo hard lachen dat we opvielen, who cares. Eigenlijk een rustig dagje ?.