Alderwoods Kamp Klamath RV park

9-8-23

De prinses op de erwt sliep vannacht slecht. Er lag een steen onder mijn matras (tentzeil) en ik kreeg de rotzak niet weg. Normaal kijken we voordat we de tent neerzetten of er stenen of dennenappels liggen op de plek waar we de tent neer willen zetten. Nu niet dus, weer even aan denken de volgende keer. Daarnaast viel ik moeilijk in slaap door de generator van de buren. Bizar dat ze daar zelf ook geen last van hadden. Tegen half zeven was ik wakker en tikte een snurkende Richard op zijn neus. Tent inpakken en wegwezen, op naar het volgende avontuur. Er was een mist ontstaan die in slierten over de oceaan landinwaarts ging. Zo met de zon erdoorheen was dat een prachtig gezicht. We stopten op een plek waar we over het strand konden lopen. Heerlijk met de blote voeten over het strand en in de golven van de oceaan die overigens best koud aanvoelde.

Bij het Jedediah Smith Redwoods State Park was het erg rustig. We hadden in de auto nog uitgerekend of we een nieuwe parkenpas moesten kopen. Zouden we die er nog wel uithalen? Er was echter helemaal geen hokje om te betalen en we reden zo het bos in. Wat is dit toch indrukwekkend met al die grote bomen. We zien nu voor de 2^e keer de Redwoods en blijven ons verbazen over de omvang en de hoogte van de bomen. We liepen Stout trial en hadden blijkbaar een pad gemist want ineens stonden we op een normale weg. Een moeder en zoon vroegen ons al eerder of dit de Stout trail wel was en we zeiden van wel. Gelukkig zagen we ze later in de auto rijden toen wij over de gewone weg terugliepen.

Intussen was het 14.00 uur en gingen we op zoek naar de camping. Ik had geboekt en betaald voor drie nachten maar dat was misschien we aan de ruime kant. Als we een dag van deze camping afsnoepen kunnen we misschien nog naar Redding naar de zaak waar Richard en Juul vorig jaar hun bevoorrading lieten versturen. Deze man had hun zo goed geholpen dat we hem als bedankje een kerstpakket hadden opgestuurd. Helaas waren we vergeten om ons adres er in te doen. Ik was nieuwsgierig of het pakket ook binnen gekomen was. Een vriendelijk ouder echtpaar zocht zich suf in hun systeem naar de reservering maar kon die niet vinden. Gelukkig had ik mijn papieren klapper en liet de mail met de reservering zien. Nog steeds konden ze het niet vinden. Maar we hoefden niet ongerust te zijn er was nog een mooie plek over. Ze gaven ons A22 die was groter en mooier en beschutter dan A6 die we eigenlijk geboekt hadden. Sorry voor het gedoe, we hebben een nieuw systeem, dit is fout gegaan”. Voor ons geen probleem, we waren allang blij dat ze een plek hadden”. Toen ze mijn creditcard wilden zien zagen ze mijn meisjesnaam staan. Op de een of andere manier was onze reservering in de bak met de R beland. Bijzonder want ik reserveer altijd op naam van Maassen en dat stond ook in de bevestiging. Gelukkig was het goed gekomen. Richard wilde chocolade kopen, die hadden we nog niet op deze vakantie en dat is noemenswaardig. Toen we af wilden rekenen begon het circus weer opnieuw. Scannen, opzoeken in de computer, nee dit is een andere Snicker, hoe heet zo’n ding? Met of zonder noten? Is dit de goede? Zie jij hem in de computer? Het valt niet mee het digitale tijdperk als je op leeftijd bent.

De tent was zo weer opgezet en we hadden inderdaad een prachtige plek. Na het douchen ging ik de was doen. Toch heerlijk dat je dit zo kunt doen, hup in de droger, boekje erbij en klaar. Daarna reden we naar boven waar een aantal mooie uitzichten waren. Wat is het hier toch prachtig. De keuze voor het avondeten was niet zo moeilijk. We zitten hier in Indianengebied en we konden een burger eten of bij het casino een maaltijd. We kozen voor de laatste en hebben prima gegeten alhoewel we (lees ik) best kritiek hadden. Een half lege saladebar waar je een soort van slangenmens moest zijn om er in te komen, geen messen, geen servetten, gehaktballen uit blik en een nukkig meisje wat ons bediende. Ze had er duidelijk geen zin in. Tja, en ik had geen zin in een tip, jammer dan.