Alderwoods Kamp Klamath RV park

10-8-23

“Als ik naar de bovenkant van de boom kijk, dan val ik om”. Dit vertelde Fenna toen we de eerste keer in Redwoods- NP waren. En het was waar, als je de top van de boom wilde zien kon je beter op je rug op de grond liggen. Dan had je kans om de top te zien. Destijds imponeerde deze bomen ons en dat deden ze vandaag weer. We liepen de Karl Knapp trail en omdat het zo vroeg was zagen we niemand. Het was een mooie trail waarbij je wel goed moest opletten waar je je voeten neerzette. Gaten in het pad, wortels die omhoog stoken maakten het er niet echt gemakkelijker op. Midden op de route was een Redwood omgevallen en blokkeerde het pad. De wortels waren zeker een meter of vijf breed en staken de lucht in. Mensen hadden geprobeerd aan de onderkant er doorheen te komen en aan de bovenkant. Wij kozen voor de bovenkant en moesten op en afklimmen om weer op het pad te komen. Zonder mijn galante man was me dit niet gelukt. We liepen nog een kilometer door en besloten terug te gaan omdat we auto’s op de weg hoorden. Gisteren moesten we ook een heel stuk terug langs de gewone weg en dat vinden we toch minder. Onze omgevallen boom lag er nog net zo bij en het overwinnen van de hobbel begon opnieuw. Ik heb er een foto van gemaakt maar het komt echt niet over. Om tien uur waren we weer bij de auto. De eerste hike zat er alweer op.

De volgende stop was de Prairie Creek Visitorcenter. Deze hadden we jaren geleden ook bezocht. We werden naar een ander visitorcenter verwezen omdat er een raam stuk was. Ze moesten eerst onderzoeken wat er aan de hand was en de boel opruimen voor dat de bezoekers naar binne mochten. We hadden een permit willen halen om de Davison road te rijden. Bij het 2^e visitorcenter vertelde men ons dat de permits al voor de komende twee dagen vergeven waren. Je moest ook echt om 8.00 uur erbij zijn om er een te bemachtigen. De reden waarom ze dit doen is omdat het er de laatste jaren erg druk is en er moet in geval van nood ook een ambulance doorheen kunnen. We zouden hem wel kunnen lopen maar dat was 21 mijl. Voor Richard is dit geen probleem maar voor mij wel. Dat ging hem dus niet worden.

We reden naar Klamath om koffie te drinken en hadden warempel 4G. Dus belden we snel met Juul en Jessie. Fenna hadden we gisteren nog gesproken. Daarna reden we naar de start van de Lady Bird trail. Het was erg druk en een parkeerplek vinden was niet gemakkelijk. Er stond een bord: HIER NIET PARKEREN. Richard schoof het bord een meter op en voilà we hadden een parkeerplek. Later zagen we nog een kudde elken bij een camping, je zou zo maar wakker worden vanuit je tentje.

We aten een verlate lunch bij Denny’s in Crescent City. Daar haalden we ook een salade en wat fruit voor vanavond. Aan de zuidkant van Crescent City is een prachtig strand waar het heerlijk vertoeven was. We steken neer bij een driftwoodboom en legden ons dekentje in het zand. Het was precies goed, niet te warm en niet te koud. We hielden het drie uur vol. Richard met een boek van mijn neef Frank van Riet over de Dordtse affaire en ik met slapen en schelpen zoeken. We hadden het strand praktisch voor ons alleen.