North Shore Campground Chester

Als ontbijt hadden we cornflakes, niet mijn favoriet maar prima voor de wandeling die we gingen maken. We reden Chester uit en haalden koffie voor onderweg. De dame achter de kassa vroeg me vier keer wat ik wilde hebben. Ze had een gehoorprobleem en verstond me niet. Ha, een metgezel. We hadden een leuk gesprek over de problemen die we ervaren als we doof worden. We moesten er maar om lachen. De weg naar de Devil’s kitchen was hobbelig. We reden door een verbrand bos en zagen ook huizen die eraan gegaan waren en campings afgesloten. Toch wel heftig dit allemaal. Richard parkeerde de auto bij de gesloten slagboom en vandaaruit was het lopen geblazen. We hadden dit overigens prima met de auto kunnen doen. Dan baal ik er altijd van dat je 3,5 mijl moet lopen over een gewone weg. We kwamen aan bij een rangerstation waar de ranger net wakker was. Het was nog vroeg en hij vertelde dat hij nog moest bedenken wat hij vandaag zou gaan doen. Wat een heerlijk leven lijkt me dit. Hij vertelde dat we zeker naar de Devil’s kitchen konden lopen maar dat we goed op moesten passen. Er was veel verloren gegaan door de brand en de boardwalk en een brug hadden het begeven. Als we het niet veilig vonden moesten we niet verder gaan, het is immers thermisch gebied (vulkaan, hete bronnen e.d.). Volgens hem was de oorzaak niet de leraar maar een vonken vanuit het elektriciteit netwerk. Hij vertelde ook dat er beren waren. Na de bosbrand waren de beren teruggekomen, superfijn om te horen.

Bij de ingang van de trail (Devil’s Kitchen Trail) waren werklui bezig een cabin te timmeren. Ze hadden geen oog voor ons en ik heerlijk uitrusten op het hout wat klaarlag voor de cabin. Richard ging kijken waar het begin van de trail was en had hem gevonden. Nu konden we starten met de echte wandeling. Bij de start stond een bord dat de toegang verboden was. Gelukkig hadden we toestemming van twee rangers. Die van vandaag en die van gisteren dus het zou wel goed zijn. Het eerste gedeelte ging over een boardwalk en was prima te doen, daarna kwam een grasland en ook hier was het goed te doen. Je kon wel merken dat er weinig mensen kwamen, sommige stukken waren al aan het verwilderen. Gelukkig konden we het pad nog goed volgen. Daarna bracht het pad ons de bossen in. We zagen kleine boompjes opkomen tussen de verbrande bomen. Paden, trappetjes en bordjes waren verbrand. Het begon intussen aardig warm te worden en ik had regelmatig tijd nodig om bij te tanken. Richard had een doek nat gemaakt en legde die om mijn nek, dat was heerlijk. Uiteindelijk kwamen we bij de Kitchen aan. De brug was inderdaad gedeeltelijk kapot en via een plank konden we naar de andere kant. Devil’s Kitchen zag er een beetje uit als gisteren maar dan minder mooi. Er was niemand en we hadden de Kitchen voor ons zelf. Het was zo warm dat ik het liefste in een beekje was gaan liggen maar dat mocht niet van Richard. Het was te gevaarlijk hier. Flauw.

Het was de hoogste tijd om aan de terugweg te beginnen. Richard vond nog een pad van de PCT. Hier hadden ze vorig jaar ook gelopen. Bij de ingang van de trail waren de werklui vertrokken. Er stond nog een koelbox met drinken. We hebben er dankbaar gebruik van gemaakt. 1 flesje koud water, heerlijk. We zagen het als trailmagic. Ik moest naar het toilet en de wc-huisjes waren en gewoon nog. Blijkbaar hadden die de brand overleeft. We aten nog een geluk koekje wat Richard nog vond in zijn tas. Wat kun je daar blij van worden. Bij de auto had ik echt tijd nodig om af te koelen. Ik had het bloedheet en een vuurrood hoofd. Het was intussen 35 graden geworden. Maar goed dat we vroeg vertrokken waren. Maps.me en mijn smartwatch waren het met elkaar eens, we hadden 17 km gelopen.

Tja, en dan mag je jezelf best wel verwennen met een broodje van de Subway. We deelden een broodje en gingen op weg naar Juniper lake. Alweer een verbrand bos en de weg werd slechter en slechter. Na 12 mijl gereden te hebben stonden we bij een slagboom en konden we niet verder. We vonden dat ze ook wel aan het begin van de weg hadden kunnen vertellen maar waren het er ook over eens dat we dan toch wel het pad ingegaan waren.

Met pikzwarte voeten doken we op de camping de douche in. We lazen wat en deden een spelletje op de telefoon. Voor het avondeten hadden we bedacht om naar dezelfde tent als gisteren te gaan. Helaas was die gesloten en gingen we naar het restaurant waar gisteren geen plek voor ons was. We mochten aan de bar zitten om te wachten op een plekje en gingen bij een ander stel zitten. We hadden een hele gezellige avond. Zij was professioneel bodybilster en hij advocaat. Ze hadden een cabin in de bergen gekocht en waren op weg naar huis. We waren net klaar met eten toen het licht uitviel. Een dame kwam vertellen dat er een grote stroomstoring was. Gelukkig had Richard nog cash geld en konden we betalen. Tevreden over deze mooie dag reden we de camping weer op.