North Shore campground of toch niet?

14-8-23

Vandaag zouden we naar Lake Tahoe rijden waar we een huisje bij Meeks Resort geboekt hadden. We gooiden de sleutel van de slagboom in de dropbox en verlieten de camping. Vannacht vroeg ik me af hoe het toch kon dat ik een overnachting miste. Het liet me niet los. We parkeerde de auto bij het restaurantje waar we gisteren koffie gehaald hadden. Eens in de zoveel tijd zijn we de muesli zat en dan eten we een warm ontbijt. Richard bestelde een bagel en ik een ontbijtburrito. Terwijl we zaten te wachten op ons eten bracht ik de overnachting die ik miste ter sprake. Ineens begon er een lampje te branden. We hadden nog helemaal niet weg gemoeten van de camping maar daar nog één nacht moeten blijven. In de auto pakte ik mijn papieren erbij en zag dat het inderdaad klopte. Achteraf weten we wel hoe deze vergissing gekomen is. Om naar Dan te gaan waren we één dag eerder bij de kust vertrokken. We waren de volgende dag in Redding al vroeg weg en hadden minder kilometers te rijden. Daarom hadden een groot gedeelte van de pinpoints al bezocht. Hier hadden we dus tijd “ingehaald” zonder er rekening mee te houden dat we eigenlijk drie nachten Chester zouden zijn. En zo kon het gebeuren dat de sleutel al in de dropbox lag en de tent al ingepakt en wel in de auto. We hadden alles gezien en gedaan wat we hier wilden zien dus besloten we om door te rijden en te zien wat de dag ons zou brengen. Richard wilde mij Belden laten zien. Hier hadden ze vorig jaar gelopen en dit was een pittige klim en afdaling geweest. De heren dachten dat Belden wellicht een groot dorp was. De waarheid was anders. 1 saloon en 1 restaurant en je hebt het wel gehad in Belden. Er waren vandaag veel wegwerkzaamheden en dat betekende veel wachten. Ook hier had de brand weer flink huisgehouden. We zagen zelfs een compleet dorp door de brand verwoest. Raar om alleen nog de contouren van de kerk te zien staan. Wel weer in opbouw. Belden was door de brand met rust gelaten en we liepen de saloon in voor een ijsje. Helaas vingen we bot. De eigenaar vertelde dat het pas om 16.00 uur open ging. Er waren veel roadworkers die hier sliepen en daar moest hij het van hebben. Sinds de brand was het niks meer hier, en zo mopperde hij weg…….

In Quincy aten we een ijsje in het park en hadden warempel internet. Ik keek of er iets vrij was via Booking.com en AirBnB. De prijzen logen er niet om en keuze was er niet. Er was nog 1 motel en die vroegen 155. Daarbij komt nog de tax, ja de groeten. We besloten om door te rijden en als we een motel zagen te stoppen om te vragen of er een plek was. Een camping was ook prima maar het was best warm en Rich had er geen zin in. Na een kilometer of 20 zagen we het motel van de 155. Ik dacht misschien zijn ze wel goedkoper als het direct is zonder Booking.com. Dat was het dus niet. Voor Richard was het prima maar ik wilde hier niet aan mee doen. Weer een aantal kilometers verder zagen we een resort met huisjes te huur. Niemand thuis. Weer wat verder een motel, gesloten. O, oh…

Uiteindelijk zagen een bord met camp Layman waar cabins te huur werden aangeboden. We reden over de spoorrails met daarachter een brug die het ieder moment kon begeven. Daarna kwamen we in een prachtig wijkje met een stuk of tien mooie houten huizen. We namen aan dat het vakantiewoningen waren, maar o o wat mooi. Na dat wijkje kwam camp Layman met de huisjes. Een typisch jaren 60/70 bouw. Houten huisjes die zijn beste tijd gehad hebben en geen levende ziel te bekennen. Bij de Office zat een oude man die mij vertelde dat hij eigenlijk geen huisjes voor 1 nacht verhuurde. Ik vertelde dat we uit Nederland kwamen en hij zei dat er nog nooit een Europeaan op het park geweest was. Nou, zei ik, dan zijn wij de eerste. Hij keek nog eens in zijn boek en nam ons mee naar een houten cabin. Voor 130 dollar mochten we er slapen. Wel graag cash betalen. Helemaal goed. Het is een geinig huisje met een klein keukentje en een douche en toilet. Je kunt heerlijk buiten zitten echter bracht de regen me weer naar binnen. De eigenaar vertelde me nog dat je horsshoe kon gooien en tafeltennisen. Er waren ook banden waarop we konden zitten om de rivier af ze drijven. Er was ook een vuurplaats. Vertier genoeg ?.

Omdat we een keukentje hebben wilde Richard koken. Wij de boer op voor eten. Alles dicht, het is hier maandag. Dus waren we weer aangewezen op een restaurant in Graeagle. Alle huizen zijn hier in de kleur rood geverfd wat het dorp tot een mooie eenheid maakt. Bij het restaurant bestelden we twee voorgerechten en een salade. We hebben inmiddels wel in de gaten dat de hoofdgerechten hier mega zijn. We eten ons buikje rond.