Meeks resort

17-8-23

Na een ontbijt van cornflakes en blauwe bessen stapten we in de auto. Onze zwemspullen hadden we meegenomen en ook onze wandelschoenen. De bedoeling was om vandaag naar Grover Hotspring Park te gaan wat 1,5 uur rijden zuidelijk van Lake Tahoe ligt. Gisteren had ik nog even op de website wat foto’s bekeken. Vorig jaar hadden Fenna en ik deze gepinpoint maar omdat de mannen Lake Tahoe al voorbij waren moesten we een andere accommodatie vinden. We weken uit naar Redding.

Het was een prachtige route naar het park en erg rustig. Veel wegwerkzaamheden ook. Toen we voor de zoveelste keer moesten stoppen maakten we een praatje met een jonge knul. Hij had de belangrijke taak om het bord STOP of de andere kant SLOW op het juiste moment om te draaien. Oorspronkelijk kwam hij uit Bremen en toen Richard vertelde dat we dan eigenlijk “buren” waren hadden we voldoende gesprekstof. Toen hij een sein kreeg dat hij het bord om mocht draaien namen we snel afscheid van elkaar. Hij zwaaide ons nog na. Leuke gast.

Bij de hotspring aangekomen was het erg rustig en kregen we al het vermoeden dat deze gesloten was. Richard bedacht een goed alternatief want een stuk verder lag de pct. Dat stuk kon hij zich niet goed meer herinneren en wilde hij graag nog zien. Het ging over de Ebbetts pass en het leek mij een prima alternatief. We kwamen hoger en hoger en de weg werd smaller. Heel veel groene naaldbomen en veel bloemen. Er lag nog best veel sneeuw en de natuur moest opschieten met het letterlijke verhaal over de bloemen en de bijen want volgende maand zou er weer sneeuw vallen. Bloemen in allerlei kleuren stonden in bloei in de meadows. Het geheel zag er parkachtig uit, alsof iemand het had aangelegd. Wat kan moeder natuur toch moe dingen creëren. Lente op 3000 meter hoogte. Hoge scherpe bergen doemden op en er stonden een paar oude hutjes (1881) in redelijke staat maar onbewoond. Ik kreeg de neiging om de tune van Het Kleine Huis Op De Prairie te zingen en verwachte elk moment Laura te zien huppelen in het gras.

We vonden het pad naar de pct en besloten er een stukje van te lopen. Richard op zijn wandelschoenen en ik op mijn slippers omdat we immers naar de hotspring zouden gaan. “Even kijken of we de paal met pct erop kunnen vinden, loop je mee Yvonn”. “Ha gevonden. Kom dan gaan we hem een klein stukje lopen, kijken of er een mooi uitzicht is”. “Ik denk dat bij de volgende bocht het uitzicht te zien is”. En voor je het weet ben je een stukje van de pct aan het wandelen op je slippers terwijl de wandelschoenen in de auto staan. We liepen langs de meadows en de sneeuw. Zagen mos dat zo groen was dat het bijna licht gaf. Een bijzonder gevoel om hier te lopen in deze prachtige omgeving. Op zo’n moment ben ik zou ik graag willen dat ik de benen van mijn moeder ge-orven had. Rechte knieën en rechte enkels. Wat zou het toch fijn zijn als je zelf een keuze zou hebben in de onderdelen van je ouders. Ik wil graag de benen van mijn moeder en de blauwe ogen van mijn vader en….. ik dwaal weer af. Maar als ik zulke benen had dan had je me hier vaak kunnen vinden.

Toen we weer bij de auto waren zei Richard: nu kun jij ook zeggen dat je een stuk van de pct gelopen hebt ?. We reden nog wat verder de pas door totdat de weg aan de andere kant naar beneden liep. Daar keerden we om. Het was intussen 14.00 uur en de magen begonnen te knorren. Bij de Thai aten we een heerlijke lunch. Allebei alleen een voorgerecht maar het was echt voldoende.

Vandaag zou mijn internet stoppen en overgaan in de andere. Het ene moment had ik nog internet en het volgende moment was alles weg. We hadden net boodschappen voor het avondeten gehaald en waren in de buurt van een T-Mobile dus vroegen we om hulp. De jongen daar deed vreselijk zijn best maar het lukte hem niet om de boel aan de gang te krijgen. Hij belde met T-mobile, keek mijn gegevens na. Ja, ik had toch echt netjes betaald. Haalde er wat collega’s bij en velde toen het oordeel: Ik kan het niet fiksen, u zult naar de zaak moeten waar u dit gisteren gekocht hebt. Afstanden zijn hier mega maar we besloten toch om naar de andere zaak van T-mobile in Truckee te gaan. Net voordat we Truckee binnenreden kreeg ik een Whatts-app binnen. Hij deed het dus wel. Voor de zekerheid ging ik toch navraag doen, we waren er immers nu toch. Daar gaven ze aan dat het echt goed moest komen. We zullen zien.

Richard zwom bij “thuiskomst” een rondje in het Lake en ik waagde alleen mijn voeten nat te maken. Mij veel te koud. Ons avondeten (salade) aten we bij de mooiste zonsondergang die we ooit hebben gezien.

Morgen is mij broertje jarig. Willy alvast proficiat.